ز آب حیات مشک خطا را سرشته اند

گرد لب تو آیت رحمت نوشته اند

من که و کاخ عیش، که خشت وجود من

از خاک رنج و چشمه محنت سرشته اند

هرگز به آب و رنگ تو نشکفته غنچه ای

در باغ حسن زین همه گلها که کشته اند

عمرم وفا به وعده وصلت نمی کند

این رشته را نگر که چه کوتاه رشته اند

تو اهل این جهان نیی آیا چه کرده ای

کاهل بهشت دامنت از کف بهشته اند

آن تازه میوه ای که ز رشک شکرلبان

درهم کشیده روی ترش همچو کشته اند

جامی نظر ببند که طبع پریرخان

خالیست ز آدمیت اگر خود فرشته اند