ای آن که گرد مه ز خط مشکین هلالی بسته ای

بهر جنون ما ز نو نیکو خیالی بسته ای

رنگین ز خون عاشقان شد رشته فتراک تو

یا بهر زینت رخش را گلگون دوالی بسته ای

کم تافت عکس حال ما بر خاطرات چون آینه

تا از نم مژگان ما زنگ ملالی بسته ای

ز اوراق علم ای مدعی تا اوج عرفان چون بری

گر چه ز پر کاغذین بر خویش بالی بسته ای

بر لوح حسن از نو خطان بردی درین معنی سبق

کز لعل میمی کرده ای وز مشک دالی بسته ای

از روی و قد او دلا ترتیب وصفی کرده ای

رمزی به ماهی گفته ای نخلی به سالی بسته ای

از پیچش غم سرمکش جامی که می ندهد صدا

تاری که بر عود سخن بی گوشمالی بسته ای