کتابخانه دیجیتال

جلال عضد یزدی

جلال عضد یزدیدیوان اشعار | جلالغزلیات

529

شمارهٔ ۱: به سر انگشت نما زاهد انگشت نما را
شمارهٔ ۲: پیش دلسوزان درآر آن شمع بزم افروز را
شمارهٔ ۳: چون پریشان می کند آن زلف عنبربیز را
شمارهٔ ۴: ساقیا! خیز و بیار آن آب رنگ آمیز را
شمارهٔ ۵: پیش تو عرضه می کنم حال تباه خویش را
شمارهٔ ۶: خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا
شمارهٔ ۷: روز اوّل که به چشمت نظر افتاد مرا
شمارهٔ ۸: نمی کنی نظری بیدلان غمگین را
شمارهٔ ۹: زلفی که چو دود است بر آتش وطن او را
شمارهٔ ۱۰: هر آن کس که دیده ست آن خاک پا
شمارهٔ ۱۱: ای جبینت ماه و رویت آفتاب
شمارهٔ ۱۲: حدیث عشق میسّر کجا شود به کتابت
شمارهٔ ۱۳: چو گل بگشاد لب را در ملاحت
شمارهٔ ۱۴: بس که جانم ز تمنّای رخ یار بسوخت
شمارهٔ ۱۵: دل که از من گشت ناپیدا کجاست؟
شمارهٔ ۱۶: این چه شمع است که در مجلس مستان برپاست
شمارهٔ ۱۷: هر آن نفس که نه با دوست می زنی باد است
شمارهٔ ۱۸: یاقوت شکربار ترا لذّت قند است
شمارهٔ ۱۹: عاشق سوخته دل زنده به جانی دگر است
شمارهٔ ۲۰: سر معشوق بر بالین ناز است
شمارهٔ ۲۱: دلم متاب که هجران سینه تاب بس است
شمارهٔ ۲۲: می گزی لب را که طعم لعل خندانت خوش است
شمارهٔ ۲۳: خطّ تو که در عین خرد عین جمال است
شمارهٔ ۲۴: گهی با ما خوش و گه سرگران است
شمارهٔ ۲۵: آن چه شمع است که از چهره برافروخته است
شمارهٔ ۲۶: شب رو خونی که از چشمم به دور افتاده است
شمارهٔ ۲۷: ای از می عشق تو دلم مست
شمارهٔ ۲۸: پایم مبند از آنکه سرم زیر دست تست
شمارهٔ ۲۹: کجا گوهر وصلش آرم به دست
شمارهٔ ۳۰: چو سلطان فلک را بار بشکست
شمارهٔ ۳۱: من سر زلفش نمی دادم ز دست
شمارهٔ ۳۲: برادران و عزیزان! نگار من اینست
شمارهٔ ۳۳: یا رب آن ماه است یا رخسار دوست
شمارهٔ ۳۴: بگذار تا بمیرم بر آستان دوست
شمارهٔ ۳۵: نگویم در تو عیبی ای پسر هست
شمارهٔ ۳۶: کسی را در دو عالم حاصلی هست
شمارهٔ ۳۷: ساقیا! عقل مرا مست کن ار جامی هست
شمارهٔ ۳۸: از رخت ارغوان نموداری ست
شمارهٔ ۳۹: سوخته ای بر درت شب همه شب می گریست
شمارهٔ ۴۰: در این ایّام کس غمخوار ما نیست
شمارهٔ ۴۱: چون تو گلی در همه گلزار نیست
شمارهٔ ۴۲: به بالین غریبانت گذر نیست
شمارهٔ ۴۳: از تو تا مقصود چندان منزلی در پیش نیست
شمارهٔ ۴۴: جلوه حسن ترا محرم به جز آیینه نیست
شمارهٔ ۴۵: عمری ست که بر منتظرانت نظری نیست
شمارهٔ ۴۶: درون خلوت ما جز من و تو هیچ کسی نیست
شمارهٔ ۴۷: مونس ما ای صبا بجز تو کسی نیست
شمارهٔ ۴۸: «یعلم اللّه» که مرا از تو شکیبایی نیست
شمارهٔ ۴۹: دل از هوای تو دشوار بر توانم داشت
شمارهٔ ۵۰: عمرم همه در آرزوی روی تو بگذشت
شمارهٔ ۵۱: دوش در سودای او بر من به بیداری گذشت
شمارهٔ ۵۲: جان ما دوری ز خاک کوی جانان برنتافت
شمارهٔ ۵۳: آن سرو گل اندام که در زیر قبا رفت
شمارهٔ ۵۴: شوق توام باز گریبان گرفت
شمارهٔ ۵۵: رفت عمر و غم عشقش ز دل ریش نرفت
شمارهٔ ۵۶: هر شب از هجر تو تا روز نمی یارم خفت
شمارهٔ ۵۷: راز غم دوستان به کس نتوان گفت
شمارهٔ ۵۸: ماییم و غم عشق و سر کوی ملامت
شمارهٔ ۵۹: دست ما کی رسد به بالایت
شمارهٔ ۶۰: از دوست به دشمن نتوان کرد شکایت
شمارهٔ ۶۱: بویی ز سر زلف به عالم نفرستاد
شمارهٔ ۶۲: چون مرا بر رخ خوبت نظر افتاد
شمارهٔ ۶۳: چه فتنه ای ست که ناگاه در جهان افتاد
شمارهٔ ۶۴: در میان چشم و دل خون اوفتاد
شمارهٔ ۶۵: گل رنگ نگار ما ندارد
شمارهٔ ۶۶: تا کی اندر طلبت دل به جهان در گردد
شمارهٔ ۶۷: دل نیست که در کوی تو در خاک نگردد
شمارهٔ ۶۸: از آن سنبل که بر گلنار دارد
شمارهٔ ۶۹: شوریده دل ما سر بهبود ندارد
شمارهٔ ۷۰: آن چه مشک است که در طرّه پرچین دارد
شمارهٔ ۷۱: سالها شد که دلم مهر نگاری دارد
شمارهٔ ۷۲: نه ترا پند سود می دارد
شمارهٔ ۷۳: تو مپندار که دوران همه یکسان گذرد
شمارهٔ ۷۴: هوای باده و آهنگ جام خواهم کرد
شمارهٔ ۷۵: عشق آمد و از سینه من جوش برآورد
شمارهٔ ۷۶: صبا ز زلف تو بویی به عاشقان آورد
شمارهٔ ۷۷: صبا آمد به من بوی تو آورد
شمارهٔ ۷۸: با لبت اتّفاق خواهم کرد
شمارهٔ ۷۹: چند دلم ز آتش فراق بسوزد
شمارهٔ ۸۰: باد صبا به نافه چینت نمی رسد
شمارهٔ ۸۱: دلم تا کی چنین افگار باشد
شمارهٔ ۸۲: مرا به وصل تو گر زان که دسترس باشد
شمارهٔ ۸۳: خطّی که قرین خال باشد
شمارهٔ ۸۴: گل همچو رویت زیبا نباشد
شمارهٔ ۸۵: مه را چو تو رخ باز کنی تاب نباشد
شمارهٔ ۸۶: چمن را رنگ و بو چندین نباشد
شمارهٔ ۸۷: هر که را خال عنبرین باشد
شمارهٔ ۸۸: طاعت ما جز مَی مغانه نباشد
شمارهٔ ۸۹: در شهر فتنه ای شد می دانم از که باشد
شمارهٔ ۹۰: برقی از حُسن تو پیدا شد و ناپیدا شد
شمارهٔ ۹۱: جانم از عشق تو بی صبر و سکون خواهد شد
شمارهٔ ۹۲: مگر فتنه عشق بیدار شد
شمارهٔ ۹۳: هر که را دلدار باید، درد بی درمان کشد
شمارهٔ ۹۴: گدای کوی تو از پادشا نیندیشد
شمارهٔ ۹۵: شب چو به سر رفت و آفتاب برآمد
شمارهٔ ۹۶: باده بیاور که نوبهار آمد
شمارهٔ ۹۷: من سرو ندیدم که به بالای تو ماند
شمارهٔ ۹۸: سرو را خطه کمال نماند
شمارهٔ ۹۹: عهد ما مشکن و بر باد مده خاکی چند
شمارهٔ ۱۰۰: معاشران که مقیمان کوی خمّارند
شمارهٔ ۱۰۱: من نشنیدم که خط بر آب نویسند
شمارهٔ ۱۰۲: چون مرغ سحر در غم گلزار بنالد
شمارهٔ ۱۰۳: آن را که غمی باشد و گفتن نتواند
شمارهٔ ۱۰۴: باز در سودای او امروز جان خواهم فشاند
شمارهٔ ۱۰۵: اگر نسیم صبا زلف او برافشاند
شمارهٔ ۱۰۶: عشّاق ز دل درد ترا دام نهادند
شمارهٔ ۱۰۷: ای زده در مشک ناب صد گره و بند
شمارهٔ ۱۰۸: بتم باز قصد جفا می کند
شمارهٔ ۱۰۹: شوخی نگر که آن بت عیّار می کند
شمارهٔ ۱۱۰: زلف تو خورشید را در سایه پنهان می کند
شمارهٔ ۱۱۱: آنان که طالب تو نگشتند جاهلند
شمارهٔ ۱۱۲: عاشقان اوّل قدم بر هر دو عالم می زنند
شمارهٔ ۱۱۳: گرچه یاران وفادار جفا نیز کنند
شمارهٔ ۱۱۴: چشم و ابرویت به دل بردن قیامت می کنند
شمارهٔ ۱۱۵: چند جانم پس زانوی عنا بنشیند
شمارهٔ ۱۱۶: دوش شبم را صفت روز بود
شمارهٔ ۱۱۷: ازین دیار برفتیم و خوش دیاری بود
شمارهٔ ۱۱۸: مرا خیال وصالش ز سر به در نرود
شمارهٔ ۱۱۹: دل از بند زلفت رها کی شود
شمارهٔ ۱۲۰: یک لحظه درد عشق تو از دل نمی شود
شمارهٔ ۱۲۱: شب نیست کز غمت دل من خون نمی شود
شمارهٔ ۱۲۲: عشق تو هر لحظه فزون می شود
شمارهٔ ۱۲۳: تیری کز آن دو غمزه پرفن برون جهد
شمارهٔ ۱۲۴: عاشق آن باشد که بر خود سخت و سست آسان نهد
شمارهٔ ۱۲۵: بی روی دل افروزت عمرم به چه کار آید
شمارهٔ ۱۲۶: گر از لعل تو کام جان برآید
شمارهٔ ۱۲۷: هیهات که نامم به زبان تو برآید
شمارهٔ ۱۲۸: بویی ز سر زلف نگارین به من آرید
شمارهٔ ۱۲۹: چون سرانگشت آن نگارین دید
شمارهٔ ۱۳۰: دردمندی ز تو هرگز به دوایی نرسید
شمارهٔ ۱۳۱: ای از فروغ روی تو خورشید رو سپید
شمارهٔ ۱۳۲: ای دُرج ثمین تو گهربار
شمارهٔ ۱۳۳: هر شبی بر خاک کویت جای سازم تا سحر
شمارهٔ ۱۳۴: تا که آمد دیده را بالای جانان در نظر
شمارهٔ ۱۳۵: چشم مستت می زند هر لحظه ام تیری دگر
شمارهٔ ۱۳۶: زلف و رخ تو شب است و هم نور
شمارهٔ ۱۳۷: زهی کشیده دل ما به زلف در زنجیر
شمارهٔ ۱۳۸: سیه چاهی ست زلفت تار و دلگیر
شمارهٔ ۱۳۹: افکند گل ز چهره خود روی پوش باز
شمارهٔ ۱۴۰: ای ز رخ چون مه و زلف دراز
شمارهٔ ۱۴۱: نازنینان و چار بالش ناز
شمارهٔ ۱۴۲: گشت خط بر گرد آن رخسار چون گلنار سبز
شمارهٔ ۱۴۳: دردی از هجر تو دیدم، که ندیدم هرگز
شمارهٔ ۱۴۴: دلبر نرفت بر سر عهد و وفا هنوز
شمارهٔ ۱۴۵: در خشم رفت و خوش نشد آن تندخو هنوز
شمارهٔ ۱۴۶: باز می ناید دل ما از پریشانی هنوز
شمارهٔ ۱۴۷: ای زلف و رخ تو چون شب و روز
شمارهٔ ۱۴۸: ماییم و به جان مهر تو ورزیدن ازین پس
شمارهٔ ۱۴۹: مرد این میدان نه ای همچون زنان در خانه باش
شمارهٔ ۱۵۰: آن کآتشی اندر دل خلق است ز یادش
شمارهٔ ۱۵۱: می دهم جان ز پی لعل زمرّد پوشش
شمارهٔ ۱۵۲: وقت صبوحی آن شوخ سرکش
شمارهٔ ۱۵۳: ای لعل تو کانِ آفرینش
شمارهٔ ۱۵۴: ای گلستان روی تو چون نوبهار خوش
شمارهٔ ۱۵۵: دُزدانه در آمد از درم دوش
شمارهٔ ۱۵۶: گل خودروی و شمشاد قصب پوش
شمارهٔ ۱۵۷: آن دم که می گذشتی ای سرو سبزپوش
شمارهٔ ۱۵۸: به سر طواف کنم بر در شراب فروش
شمارهٔ ۱۵۹: تا کی از دست جفایت تیره بینم روز خویش
شمارهٔ ۱۶۰: زلف تو بر ماه نهد پای خویش
شمارهٔ ۱۶۱: آتش دل چند سوزد رشته جانم چو شمع؟
شمارهٔ ۱۶۲: ما بریدیم به دوران تو از کام طمع
شمارهٔ ۱۶۳: سزد که رنجه کنی یک زمان قدوم شریف
شمارهٔ ۱۶۴: باز به بستان شکفته گشت شقایق
شمارهٔ ۱۶۵: مدّعی در عشق او گر طعنه زد بر من چه باک
شمارهٔ ۱۶۶: ای ز دوری رخت جامه صبرم شده چاک
شمارهٔ ۱۶۷: غلغل میخوارگان و غلغله چنگ
شمارهٔ ۱۶۸: اگرچه روز و شبم با تو در خیال خیال
شمارهٔ ۱۶۹: ز بس که در نظر آمد مرا خیال خیال
شمارهٔ ۱۷۰: دامن کشان رسید سوی جویبار گل
شمارهٔ ۱۷۱: دور نشاط آمد و دوران گل
شمارهٔ ۱۷۲: ای به ما نزدیک همچون جان و دور از ما چو دل
شمارهٔ ۱۷۳: رسید وقت صبوحی بیار ساقی جام
شمارهٔ ۱۷۴: در میان موج بحری بیکران افتاده ام
شمارهٔ ۱۷۵: تو آفتاب بلندی و من چنین پستم
شمارهٔ ۱۷۶: دوش جان را در فضای کوی جانان یافتم
شمارهٔ ۱۷۷: صبحدم بر بوی جانان سوی گلزار آمدم
شمارهٔ ۱۷۸: باز از چمن غیب برآورد صبا دم
شمارهٔ ۱۷۹: منم کز درت سر به راهی نکردم
شمارهٔ ۱۸۰: دوش می رفت و آه می کردم
شمارهٔ ۱۸۱: در آرزوی وصالت اگرچه با غم و دردم
شمارهٔ ۱۸۲: در ره کعبه مقصود و بیابان حرم
شمارهٔ ۱۸۳: وقت است که در بر رخ اغیار ببندم
شمارهٔ ۱۸۴: ترا از هر دو عالم برگزیدم
شمارهٔ ۱۸۵: به دستی دل، به دستی سنگ دارم
شمارهٔ ۱۸۶: آشکارا کنم این درد که در جان دارم
شمارهٔ ۱۸۷: به جز ذکر لبت کاری ندارم
شمارهٔ ۱۸۸: مرا دردی ست اندر دل، ولی گفتن نمی یارم
شمارهٔ ۱۸۹: گرچه غریق بحر مضایق چو لنگرم
شمارهٔ ۱۹۰: بخت برگشت ز من تا تو برفتی ز برم
شمارهٔ ۱۹۱: در پایت اوفتادم ای دوست! دست گیرم
شمارهٔ ۱۹۲: تو مپندار که از عشق تو دل برگیرم
شمارهٔ ۱۹۳: من شمع طلعتت را پروانه ای حقیرم
شمارهٔ ۱۹۴: همی خواهم که تا من زنده باشم
شمارهٔ ۱۹۵: خیال روی تو مأوا گرفت در بر چشم
شمارهٔ ۱۹۶: شکر است که سجّاده درافتاد ز دوشم
شمارهٔ ۱۹۷: ساقی بده به باده خلاصم ز چنگ غم
شمارهٔ ۱۹۸: از دوری کنار تو هستم میان غم
شمارهٔ ۱۹۹: المنّة لِلّه که برآمد همه کامم
شمارهٔ ۲۰۰: ز سودای غم عشقت چنانم
شمارهٔ ۲۰۱: من بنده آن قامت و بالا و میانم
شمارهٔ ۲۰۲: ای قامت تو سرو روانم
شمارهٔ ۲۰۳: روزی کزین سراچه سفلی گذر کنم
شمارهٔ ۲۰۴: هر شام شمع چرخ ز طارم درافکنم
شمارهٔ ۲۰۵: کی دهد دستم که در پایت سراندازی کنم
شمارهٔ ۲۰۶: دارم غم نهانی و پیدا نمی کنم
شمارهٔ ۲۰۷: در هجر تو زین گونه که بی صبر و سکونم
شمارهٔ ۲۰۸: ما سر بر آستانه دلبر نهاده ایم
شمارهٔ ۲۰۹: به رخ خاک درت رُفتیم و رَفتیم
شمارهٔ ۲۱۰: دادیم بسی جان و به جانان نرسیدیم
شمارهٔ ۲۱۱: ما شب و روز رند و و مَی خواریم
شمارهٔ ۲۱۲: منِ غریب که در هجر یار می گریم
شمارهٔ ۲۱۳: بیا که داد صبوح از بهار بستانیم
شمارهٔ ۲۱۴: پدید نیست دگر ره دل بلا جویم
شمارهٔ ۲۱۵: دردی که مراست با که گویم
شمارهٔ ۲۱۶: سحر چون غنچه بگشاید گریبان
شمارهٔ ۲۱۷: که می برد به سوی دوستان سلام غریبان
شمارهٔ ۲۱۸: آن ابرو و رخ نیست هلال و قمر است آن
شمارهٔ ۲۱۹: مکن وز مهربانان رو مگردان
شمارهٔ ۲۲۰: از آن ساعت که افتادم جدا از صحبت یاران
شمارهٔ ۲۲۱: چون سایه منم فتان و خیزان
شمارهٔ ۲۲۲: ای چشم نیم مست تو خمّار عاشقان
شمارهٔ ۲۲۳: ای حریم آستانت مسکن آوارگان
شمارهٔ ۲۲۴: از سر کوی تو با دل باز نتوان آمدن
شمارهٔ ۲۲۵: درد تو در سینه دارم دم نمی یارم زدن
شمارهٔ ۲۲۶: امروز درین شهر هر آن دل که شود گم
شمارهٔ ۲۲۷: ای زلف تو بخت تیره من
شمارهٔ ۲۲۸: ای بت سرو قد سیمین تن
شمارهٔ ۲۲۹: ای وصالت آرزوی جان غَم پرورد من
شمارهٔ ۲۳۰: الا ای گل لاله رخسار من
شمارهٔ ۲۳۱: چند خوری خون دلم، چیست ترا با دل من؟
شمارهٔ ۲۳۲: باز برآمد اختر میمون
شمارهٔ ۲۳۳: چه نکهت است مگر بوی بوستان است این
شمارهٔ ۲۳۴: چرا گل می کند بیداد چندین؟
شمارهٔ ۲۳۵: درد ما دوری درمان برنتابد بیش ازین
شمارهٔ ۲۳۶: گرچه رفت آب رخ من در سر یاری او
شمارهٔ ۲۳۷: گر عاقلی در عشق او، دیوانه شو دیوانه شو
شمارهٔ ۲۳۸: ای صبا! احوال من با او بگو
شمارهٔ ۲۳۹: نمی کنی نفسی سوی من به لطف نگاه
شمارهٔ ۲۴۰: آهی که من خسته برآرم ز جگرگاه
شمارهٔ ۲۴۱: ای سایبان شاهی بر آفتاب بسته
شمارهٔ ۲۴۲: زهی زلف تو نرخ سنبل شکسته
شمارهٔ ۲۴۳: ای بی سببی ز بنده برگشته
شمارهٔ ۲۴۴: ماییم و دلی به غم نشسته
شمارهٔ ۲۴۵: قدحی نوش کن و جرعه به مخموران ده
شمارهٔ ۲۴۶: ای از آن طرّه سرافکنده
شمارهٔ ۲۴۷: ای جمال رخ تو تا بوده
شمارهٔ ۲۴۸: معشوقه به چنگ آر و می و چنگ و چغانه
شمارهٔ ۲۴۹: ای ز نور رخت افتاده به شک پروانه
شمارهٔ ۲۵۰: بیاور ای بت ساقی شراب دوشینه
شمارهٔ ۲۵۱: ای سهی قدّ ترا سرو و صنوبر بنده ای
شمارهٔ ۲۵۲: ای یار! دوش همدم و یار که بوده ای؟
شمارهٔ ۲۵۳: جانا! تو سوز و درد دل ما ندیده ای
شمارهٔ ۲۵۴: من کی ام ، بر آستانت خسته بیچاره ای
شمارهٔ ۲۵۵: ای ز چشمان تو در دیده بختم خوابی
شمارهٔ ۲۵۶: ما کرده ایم نامه هستی خویش طی
شمارهٔ ۲۵۷: به یاد آور که در ایّام خُردی
شمارهٔ ۲۵۸: چه جرم رفت که یکباره مِهر ببریدی
شمارهٔ ۲۵۹: ز سودای گل سوری ز عشق روی گلناری
شمارهٔ ۲۶۰: در زمستان بر امید آنکه باز آید بهاری
شمارهٔ ۲۶۱: آیم که رُخت بینم و دیدن نگذاری
شمارهٔ ۲۶۲: بکوش تا دل آزرده ای به دست آری
شمارهٔ ۲۶۳: صبحدم می گفت نالان بلبلی بر شاخساری:
شمارهٔ ۲۶۴: چنین کرشمه کنان گر به شهر برگذری
شمارهٔ ۲۶۵: من صورتی چنین نشنیدم به دلبری
شمارهٔ ۲۶۶: ای برگ گل سوری! از خار مکن دوری
شمارهٔ ۲۶۷: بزن تیغ و مکن تندی و تیزی
شمارهٔ ۲۶۸: بده ساقی شراب لایزالی
شمارهٔ ۲۶۹: ای چشم و دهان تو به هم خواب و خیالی
شمارهٔ ۲۷۰: خیز که شب رفت و صبح کرد تجلّی
شمارهٔ ۲۷۱: سرگذشتی بشنو از من داشتم وقتی دلی
شمارهٔ ۲۷۲: بیاور ساقیا! در دِه من دل خسته را جامی
شمارهٔ ۲۷۳: هر کجا بشکفد گلستانی
شمارهٔ ۲۷۴: جهان پیر را نو شد جوانی
شمارهٔ ۲۷۵: [چه] موجب است که با ما بجز جفا نکنی؟
شمارهٔ ۲۷۶: ای به بازار غم عشق تو صد جان به جوی
شمارهٔ ۲۷۷: ای حسن ترا مثال شاهی
شمارهٔ ۲۷۸: تا بدو کرده ام تولاّیی
شمارهٔ ۲۷۹: خوش آن زمان که چو بخت از درم فراز آیی
شمارهٔ ۲۸۰: گر گریه من بشنوی ای یار بگریی
شمارهٔ ۲۸۱: هر کس به جست و جویی هر گوشه گفت و گویی
شمارهٔ ۲۸۲: نگارا! با هواداران ز بیزاری چه می گویی

جلال عضد یزدی

آمارگیر وبلاگ