سیدجلال الدین که به مناسبت انتساب به نام پدر خود به «جلال عضد» معروف شده و متخلص به «جلال» بود، از شاعران شیرین‌گفتار قرن هشتم هجری است. تاریخ تولد او معلوم نیست، اما درگذشت او را بین سال‌های 754 و 758 حدس زده‌اند. جلال اشعارش همه شیرین و روان و شیواست. در قصیده به شیوه قصیده‌سرایان قرن هفتم و در غزل به شیوه سعدی استادی و زبردستی نشان داده است. اشعار او افزون بر سلاست و انسجام لفظی و معنوی، از اندیشه‌‌های عرفانی نیز چاشنی گرفته است. در مجموع دیوان او دربرگیرنده اشعار دلنشینی است. منبع

دیوان اشعار سید جلال عضد یزدی در برگیرنده : قصاید، غزلیّات، ترکیب‌بند، قطعات، رباعیّات، مفردات.