بر روى دل افروزت هر کو نظر اندازد
چون شمعش اگر سوزى با سوز درون سازد
با هر که ز طنازى يک لحظه بپردازى
بيکار ز خويش آيد با عقل نپردازد
اين دولت آن عاشق کز روى سرافرازى
جان بر رخت افشاند سر در قدمت بازد
چون داغ غلامانت مه بر رخ خود دارد
با روى تو از خوبى اکنون مه نو نازد
اى جان اگرت سوزد چون عود مکن ناله
تا در بر خود گيرد چون چنگ که بنوازد
معراجت اگر بايد بر دلدل دل بنشين
کز فرش بيک حمله تا عرش همى تازد
عاشق بود آن صادق کو همچو حسين اى جان
هر دم ز غم کهنه شادى نو آغازد