عيد است و موسم گل و هنگام طرف باغ
ليکن مراست در دل غمگين چو لاله داغ
ساقى اهل عشق فروغى ز باده کو
تا لحظه اى ز هستى خويشم دهد فراغ
با عقل سوى دوست کسى ره نميبرد
خورشيد را بشب نتوان يافت با چراغ
از کوى دوست ميرسى اى باد مشگبوى
کز رهگذار تست مرا عنبرين دماغ
در ناله است بلبل و نرگس گشاده چشم
تا کى خرامى اى گل سيراب سوى باغ
دل بى تو سوخت چاره کارش ز کار تست
حاکم توئى و نيست بر اين خسته جز بلاغ
شعرت غذاى طوطى روح است اى حسين
بشناس قدر طعمه طوطى مده بزاغ