اى خسرو خوبان لبت از شهد شيرين کاره تر
هم ديده ناديده ز تو عياره اى عياره تر
اى نازنين با ناز اگر بيچارگانرا ميکشى
اول مرا کش چون منم از ديگران بيچاره تر
از عشق رخسار و لبت دل خونشده جان سوخته
وز سوز جان و خون دل لب خشگم و رخساره تر
جانهاى خوبان سوختى تنها نه عاشق ميکشى
اى از تو خوبان خورده خون تو از همه خونخواره تر
بر بوى تو گل در چمن صد چاک زد جامه چو من
وز روى غيرت جان من از جامه گل پاره تر
خاک رهت گشتم ولى از بيم گرد دامنت
دارم ز آب چشم خود خاک رهت همواره تر
بگداخت سنگ از آه من ليکن چسود ايماه من
کان دل که دارى نيست آن از سنگ خارا خاره تر
آواره عشقت بسى هستند در عالم ولى
انصاف ده خود ديده اى هيچ از حسين آواره تر