منم در جهان نو فراز آمده
خرد را تنم پیش باز آمده
نه تیمار فرزند و زن بر دلم
نه جز کوی عشرت بدی منزلم
ببسته میان را به کستی و بند
بدانسته لختی ز وستا و زند
چو گفتار موبد شنیدم تمام
دل من بر آن گفته برگشت رام
بپیچیدم ازگفت موبد سرم
چنان خواستم کش بنظم آورم
که تا ماند اندر جهان نام من
وزو خوب گردد سر انجام من
مگر کایزد قادر دادگر
رهاند روان مرا از سقر
بدین عزم رفتم سوی خوان خویش
گشادم در خیر برجان خویش
روان و دلم هر دو شادان کش
غنود این دو چشم من از خواب خوش
ببالینم آمد همانگه سروش
مرا گفت تا کی نشینی خموش
چو بیدار گردی ازین خفتن ات
زبان را پژوهش ده از گفتن ات
یکی تاز کن قصه زرتشت را
به لفظ دری و نظم اش فرا
روان زراتشت را شاد کن
روان خود از دوزخ آزاد کن
نیابی ازو به شفیعی دگر
بنزدیک دارنده ی دادگر
من از سهم بیدار گشتم ز خواب
روان گشته از دیدگاه سیل آب
همه شب بدین گونه تا روز پاک
نخفتم همی بودم اندیشه ناک
که از بام چون آفتاب بلند
فکند از سر شیر گردون کمند
بگفتم من این قصه خواب خویش
به کیخسرو آن نامور باب خویش
کجا پور داراش خوانی همی
بپرس از کسی گر ندانی همی
که آن خانه درری قدیمی شده
نه تخمیست کاکنون پدید آمده ست
مرا گفت زنهار رغبت نمای
درین کار زین بیش هرزه مپای
هر آنچت بباید ز برگ و ز ساز
بگو تا من آرم هم اکنون فراز
ترا نیست کار دگر در جهان
بجز گفتن نظم این داستان
بتدبیر این قصه کوش ای پسر
مگر رحمت آرد بما دادگر
چو پاسخ چنین دیدم از باب خویش
بجستم از چاره خواب خویش
شدم نزد آن موبد هوشیار
کجا زند و وستا بدش در کنار
بدو گفتم این قصه آغاز کن
چو در مغزم اندیشه پرواز کن
نهادم به گفتار موبد دو گوش
شنیدم هر آنچ او بگفتی بهوش
چو از حال قصه خبر یافتم
به تدبیر این تیز بشتافتم