نشانست ای کاندرین نه هزار
شود تازه دین بهی چار بار
از اول زراتشت اسفیتمان
ز حق دین به آورد بی گمان
دوم ره هشیدر کند دین قبول
سیوم بار ماه هشیدر رسول
چهارم چو ساسانش نیکو سرشت
جهان را کند پاک همچون بهشت
تن او از آن آب پاکیزه گشت
ابی آنکه از رنج فرسوده گشت
چو زری که آتش بپالایدش
ز پالودگی قیمت افزایدش
سرو تن بشستند چو دل شسته بود
میان را بفرمان کمر بسته بود
چو آمد ازان شرف دریا بخشک
بپوشید خوش بوی جامه چو مشک