چو پذرفت زرتشت ز امشاسفند

که همت کند از پی گوسفند

بپیش آمدش فرخ اردیبهشت

بدانگه که همراه زو در گذشت

بزرتشت گفتا که ای پاک تن

پذیرفته ی ایزد ذوالمنن

پیامی بر از من بگشتاسب شاه

بگو کای خداوند دهیم و گاه

سپردم به تو کار هر آذری

کجا زان ببینی به هر کشوری

بفرمای تا خوب دارندشان

خورشهای در خورد سازندشان

نکوشند در کشتن آذران

به آب لطیف و به خاک گران

بفرمای با موبدان و ردان

بدان پاک پاکیزه دل هر بدان

میان را ببندند و کوشش کنند

همه آذرانرا پرستش کنند

بهر شهر بنهند آتشکده

فرامش مکن رسم های سده

چو ماوا گهش را پدید آورند

برو بر بسی وقفها گسترند

که تا کار او را بود برگ و ساز

نگیرند این گفته ی ما مجاز

که آن نور از نور های خداست

کزانگونه رخشان به پیش شماست

چه بینی ازو خوبتر در جهان

بفرمای هر کس ببسته میان

بود مردمان جمله زو ناگزیر

بدو حاجتومند برنا و پیر

نخواهد زمردم بجز هیزمی

نجوید دگر گونه بیش و کمی

تنش چون ز هیزم توانگر بود

بهر ساعتی او جوانتر بود

ز مرگ و زپیری نترسد تنش

چو هیزم نهادی به پیرامنش

چو خوشبودهی بوی خوش بیگمان

معطر کند مر ترا در زمان

چو نا خوش دهی ناخوش آرد زبوی

ببین تا کدامین بود زین دو روی

برد رنج سرما ز نزدیک تو

کند روشن این جان تاریک تو

پس آنرا که خود این بود ورج او

بدانسته باید ترا ارج او

چنان چون سپردست ایزد بمن

سپردم بتو ای سر انجمن

بر آن دل که این پند ها خوار گشت

تن او به دوزخ گرفتار گشت

هر آنکس که بر پند ما کرد کار

بود جسته خوشنودی کردگار

چو زرتشت بهدین از اردی بهشت

شنید این سخنهای، زو در گذشت