چو شد پانزده ساله زرتشت پاک

نیاسود یک ساعت از ترس و باک

شب و روز در پیش داد آفرین

نهاده سر خویشتن بر زمین

نبستی دل اندر سرای سپنج

تن از ترسکاری به تیمار و رنج

بسی نیکوی کردش اندر جهان

چه در آشکار و چه اندر نهان

هر آنجا که بودی یکی بی سلب

مر او را نهان باز کردی طلب

بخواندی مر او را و کردی عزیز

بدادی ز هرگونه بسیار چیز

هر آنجا که بودی یکی مبتلا

که بودی ز رنج و غم اندر بلا

همش جامه دادی هم خواسته

بکردی همه کارش آراسته

جهانرا و هرچ اندر او سر بسر

نبودی بنزدیک او بس خطر

بجز طاعت ایزد کردگار

نبودی ورا در ب و روز کار

بگسترد نام نیکو در جهان

بنزد مهان به نزد کهان

مر آن را که این راه و آیین بود

چنان داد که او پاک و بهدین بود

هر آندل که با ترسکاری بود

ز دوزخ ورا رستگاری بود