به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

سعیدا یزدی

سعیدا یزدیرباعی هاشمارهٔ ۳: آتش گشتم در جگر انداخت مرا

2710عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آتش گشتم در جگر انداخت مرا
چون باد شدم در به در انداخت مرا
گر خاک شدم، چرخ لگدکوبم کرد
گر آب شدم از نظر انداخت مرا

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲: پاک از همه ساز جای استغنا را 2شمارهٔ ۳: آتش گشتم در جگر انداخت مرا 3شمارهٔ ۴: عید آمد و رفت روزه از یاد، مرا 4شمارهٔ ۵: عالم دریا حباب آن دریا ما 5شمارهٔ ۶: استاد زمانه عارف ذات و صفات 6شمارهٔ ۷: او با تو همیشه و تو بی او عجب است 7شمارهٔ ۸: تارک الف و دال که باشد خوب است 8شمارهٔ ۹: در راه وفا سبک خرامی خوب است 9شمارهٔ ۱۰: آن ذات که عالم به طفیلش برپاست 10شمارهٔ ۱۱: دوری ز خیالات هوا تجرید است 11شمارهٔ ۱۲: امروز که سنگ و سیم و زر در کار است 12شمارهٔ ۱۳: منصور که در دار جهان مغفور است 13شمارهٔ ۱۴: تا درد و غم عشق تو درمان گیر است 14شمارهٔ ۱۵: گنجینهٔ ما سینهٔ [افگار] بس است 15شمارهٔ ۱۶: در سینه ز عشق، داغ بسیار بس است 16شمارهٔ ۱۷: ایام بهار است نه می در جام است 17شمارهٔ ۱۸: خوش حالت آن مرد که خیرانجام است 18شمارهٔ ۱۹: معشوق، خدا جاذبه اش رهبر ماست 19شمارهٔ ۲۰: ای ماهوشان، فقیر، درویش شماست 20شمارهٔ ۲۱: آن را که همیشه با خدا تعظیم است 21شمارهٔ ۲۲: بیرون ز دو کون، جای درویشان است 22شمارهٔ ۲۳: دیدار خدا لقای درویشان است 23شمارهٔ ۲۴: هستی مال تو و نیستی مال من است 24شمارهٔ ۲۵: من بندهٔ عشق، عشق مولای من است 25شمارهٔ ۲۶: نی در دل من غمی از آن و این است 26شمارهٔ ۲۷: فقر فقرا نه جامهٔ رنگین است 27شمارهٔ ۲۸: آن رشته که کیش کفر و ایمان شده است 28شمارهٔ ۲۹: زنهار مگو که واحد و رام یکی است 29شمارهٔ ۳۰: انعام ز حق به خاصه و عام یکی است 30شمارهٔ ۳۱: در مذهب ما که کفر و اسلام یکی است 31شمارهٔ ۳۲: کس را خبری کجا از آن جاست که اوست 32شمارهٔ ۳۳: پیدا و نهان و آشکارا همه اوست 33شمارهٔ ۳۴: زاهد نخورد باده که بدنامی اوست 34شمارهٔ ۳۵: چندین نقشی که زیر این چرخ دوروست 35شمارهٔ ۳۶: با هر که دل رمیدهٔ ما پیوست 36شمارهٔ ۳۷: چون در نظر تو یار و اغیاری هست 37شمارهٔ ۳۸: تا پیش خدایت سفری حاجت نیست 38شمارهٔ ۳۹: آن کس که حیا ندارد او انسان نیست 39شمارهٔ ۴۰: نوری ز حقیقت به تو همسیر تو نیست 40شمارهٔ ۴۱: بی ذکر تو هیچ زنده ای نیست که نیست 41شمارهٔ ۴۲: بی یاد خدا ذی نفسی نیست که نیست 42شمارهٔ ۴۳: در دیده ات از نور حقیقت اثری نیست 43شمارهٔ ۴۴: دردی طلب از خدا دوا چیزی نیست 44شمارهٔ ۴۵: بگذر ز سوا که ماسوا چیزی نیست 45شمارهٔ ۴۶: جامی است جهان به دست یک ساقی نیست 46شمارهٔ ۴۷: صد حیف که عمرم به خسارت بگذشت 47شمارهٔ ۴۸: خود آمده زنده مرده می باید رفت 48شمارهٔ ۴۹: بر دایرهٔ جهان چو پرگار مپیچ 49شمارهٔ ۵۰: هر چد که یار، یار دیگر دارد 50شمارهٔ ۵۱: خوش آن که مقام بر در دل ها کرد 51شمارهٔ ۵۲: گویند به طالب که سفر باید کرد 52شمارهٔ ۵۳: هر صبح ز گریه رخ ترم باید کرد 53شمارهٔ ۵۴: از مروحه ای که شاه، احسانم کرد 54شمارهٔ ۵۵: بی ناز تو من نیاز نتوانم کرد 55شمارهٔ ۵۶: باید که تو را نظر به خاصان باشد 56شمارهٔ ۵۷: فانیست جهان در او بقا کی باشد؟57شمارهٔ ۵۸: یک محرم راز در جهان یافت نشد 58شمارهٔ ۵۹: کشت عملم هیچ نمودار نشد 59شمارهٔ ۶۰: فردا که ز مشکلات حل می طلبند 60شمارهٔ ۶۱: ای مست شراب، ما و من بازی چند؟61شمارهٔ ۶۲: تا خلق به خیر نام خیرم بردند 62شمارهٔ ۶۳: روزی که مرا ز دیر بیرون کردند 63شمارهٔ ۶۴: در دار جهان که خاص و عامی چندند 64شمارهٔ ۶۵: قومی با خویش اعتباری دارند 65شمارهٔ ۶۶: گیرم که جهان را به کمندی گیرند 66شمارهٔ ۶۷: گر مست شوم [سر] تو هشیار کند 67شمارهٔ ۶۸: آنان که به علم خویش مغرورانند 68شمارهٔ ۶۹: ای آن که تو را شاه و گدا یکسانند 69شمارهٔ ۷۰: آنان که ندانند تو را می خوانند 70شمارهٔ ۷۱: آن قوم که روز و شب تو را جویانند 71شمارهٔ ۷۲: آنان که یکی هزار افسانه کنند 72شمارهٔ ۷۳: درویش که با قناعت و صبر بود 73شمارهٔ ۷۴: ای از خوف تو آسمان جامه کبود 74شمارهٔ ۷۵: خود را تو مبین که بی خدا نتوان بود 75شمارهٔ ۷۶: بی رنگ به رنگ چون تجلی بنمود 76شمارهٔ ۷۷: تا پای تو سر، سر تو تا پا نشود 77شمارهٔ ۷۸: تا جسم مکدرت همه جان نشود 78شمارهٔ ۷۹: تا از میلی دلت گریزان نشود 79شمارهٔ ۸۰: کوه غم یار کندن آسان نشود 80شمارهٔ ۸۱: از ذکر زبان، انس به جانان نشود 81شمارهٔ ۸۲: از مطلب من درد طلب من زاید 82شمارهٔ ۸۳: اشعار سعیدا به نظامی نرسید 83شمارهٔ ۸۴: ای هرزه درا ناله و افغان بگذار 84شمارهٔ ۸۵: خواهی که رسی به دوست جولان بگذار 85شمارهٔ ۸۶: ای آن که تویی ز عقل ها بالاتر 86شمارهٔ ۸۷: خواهی که رسی به دوست، از جان بگذر 87شمارهٔ ۸۸: بسیار به بر و بحر کردیم سفر 88شمارهٔ ۸۹: تا زهر غمت بود نخوردیم شکر 89شمارهٔ ۹۰: بی تو نفسی خوش نکشیدم هرگز 90شمارهٔ ۹۱: گویند که حق یار نمازی است و بس 91شمارهٔ ۹۲: گویند خدا ز روزه راضی است و بس 92شمارهٔ ۹۳: از خوان غمش حواله ای دارم بس 93شمارهٔ ۹۴: لعنت بر نفس ما و بر کردارش 94شمارهٔ ۹۵: آنان که به دعوا شده سادات مثال 95شمارهٔ ۹۶: گویند کسانی که جهان است خیال 96شمارهٔ ۹۷: تا صبح نشستم من و جان بر در دل 97شمارهٔ ۹۸: چون کرد ظهور، نور تابندهٔ دل 98شمارهٔ ۹۹: دیروز درآمدم به کاشانهٔ دل 99شمارهٔ ۱۰۰: تا کرد قبای ناز را بر تن گل 100شمارهٔ ۱۰۱: تا بنده شدم، چو مهر تابنده شدم 101شمارهٔ ۱۰۲: تنها نه به هجر آشنا گردیدم 102شمارهٔ ۱۰۳: گر دل گویم تو را ز جان می ترسم 103شمارهٔ ۱۰۴: یک سو شادی است در جهان یک سو غم 104شمارهٔ ۱۰۵: من خانهٔ آن ماه جبین می دانم 105شمارهٔ ۱۰۶: من گرچه ز عشق، گفتگو نتوانم 106شمارهٔ ۱۰۷: گر بادهٔ تو رسد به من مل چه کنم 107شمارهٔ ۱۰۸: هر ذره مدان ز خود کمش می بینم 108شمارهٔ ۱۰۹: شوخی که بری ز عالمش می بینم 109شمارهٔ ۱۱۰: چشمی که از او دو عالمش می بینم 110شمارهٔ ۱۱۱: دنیا که وفایش و بقایش معلوم 111شمارهٔ ۱۱۲: ما دلق ریای خویشتن سوخته ایم 112شمارهٔ ۱۱۳: تا مشعل دید عیب خامش کردیم 113شمارهٔ ۱۱۴: جز ناله کسی همنفس خویش ندیدیم 114شمارهٔ ۱۱۵: ما منتهییم و مبتدا هم ماییم 115شمارهٔ ۱۱۶: بیرون و درون برو بیا هم ماییم 116شمارهٔ ۱۱۷: آدم یک آدم است و یک صورت و جان 117شمارهٔ ۱۱۸: ای بسته میان تو کمر بر دل و جان 118شمارهٔ ۱۱۹: عالم جسم و محمدش آمده جان 119شمارهٔ ۱۲۰: ای از تو جهانیان به دادند و فغان 120شمارهٔ ۱۲۱: یاری دارم که روش دیدن نتوان 121شمارهٔ ۱۲۲: عرفان به خدا هیچ ندارند جهان 122شمارهٔ ۱۲۳: رفتی به سفر از پی تسخیر جهان 123شمارهٔ ۱۲۴: وهمی به خیال کرده جا نام جهان 124شمارهٔ ۱۲۵: بحری پنهان چو کرد جوش و طغیان 125شمارهٔ ۱۲۶: تا کی به لباس عاریت بند شدن 126شمارهٔ ۱۲۷: زینهار که کارها به خود آسان کن 127شمارهٔ ۱۲۸: بی یار شدم یک نفسم یاری کن 128شمارهٔ ۱۲۹: گاهی نزدیک و گاه دورم از تو 129شمارهٔ ۱۳۰: ای شیخ کرامت منما رهبر شو 130شمارهٔ ۱۳۱: چون موم بر آتشی رسی آب مشو 131شمارهٔ ۱۳۲: ای نفس و هوا برده دلت را، جان کو؟132شمارهٔ ۱۳۳: با نفس دغل تو بدگمان باشی به 133شمارهٔ ۱۳۴: دل رفت ز خود هنوز جان نارفته 134شمارهٔ ۱۳۵: این عالم ما که بی نظیر افتاده 135شمارهٔ ۱۳۶: ای باده فروش بادهٔ صاف بده 136شمارهٔ ۱۳۷: ساقی آورد ساغری بگزیده 137شمارهٔ ۱۳۸: در راه وفا ندیده ام قافله ای 138شمارهٔ ۱۳۹: ای دل نفسی صاحب عرفان نشدی 139شمارهٔ ۱۴۰: یاری دارم که رشک حور است و پری 140شمارهٔ ۱۴۱: ای عهدشکن قیمت ما را چه شناسی 141شمارهٔ ۱۴۲: آن بدگهری که بد بود با نیکی 142شمارهٔ ۱۴۳: او معنی معنی است که را آن معنی 143شمارهٔ ۱۴۴: تا کش و فش و عمامه را ته نکنی 144شمارهٔ ۱۴۵: با آیینه دمی شدم روی به روی 145شمارهٔ ۱۴۶: دارم دم سرد، چشم خون پالایی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ