کتابخانه دیجیتال

سعیدا یزدی

سعیدا یزدیدیوان اشعار | سعیدارباعی ها

361

شمارهٔ ۱: تا روی تو دیدیم یقین شد ما را
شمارهٔ ۲: پاک از همه ساز جای استغنا را
شمارهٔ ۳: آتش گشتم در جگر انداخت مرا
شمارهٔ ۴: عید آمد و رفت روزه از یاد، مرا
شمارهٔ ۵: عالم دریا حباب آن دریا ما
شمارهٔ ۶: استاد زمانه عارف ذات و صفات
شمارهٔ ۷: او با تو همیشه و تو بی او عجب است
شمارهٔ ۸: تارک الف و دال که باشد خوب است
شمارهٔ ۹: در راه وفا سبک خرامی خوب است
شمارهٔ ۱۰: آن ذات که عالم به طفیلش برپاست
شمارهٔ ۱۱: دوری ز خیالات هوا تجرید است
شمارهٔ ۱۲: امروز که سنگ و سیم و زر در کار است
شمارهٔ ۱۳: منصور که در دار جهان مغفور است
شمارهٔ ۱۴: تا درد و غم عشق تو درمان گیر است
شمارهٔ ۱۵: گنجینهٔ ما سینهٔ [افگار] بس است
شمارهٔ ۱۶: در سینه ز عشق، داغ بسیار بس است
شمارهٔ ۱۷: ایام بهار است نه می در جام است
شمارهٔ ۱۸: خوش حالت آن مرد که خیرانجام است
شمارهٔ ۱۹: معشوق، خدا جاذبه اش رهبر ماست
شمارهٔ ۲۰: ای ماهوشان، فقیر، درویش شماست
شمارهٔ ۲۱: آن را که همیشه با خدا تعظیم است
شمارهٔ ۲۲: بیرون ز دو کون، جای درویشان است
شمارهٔ ۲۳: دیدار خدا لقای درویشان است
شمارهٔ ۲۴: هستی مال تو و نیستی مال من است
شمارهٔ ۲۵: من بندهٔ عشق، عشق مولای من است
شمارهٔ ۲۶: نی در دل من غمی از آن و این است
شمارهٔ ۲۷: فقر فقرا نه جامهٔ رنگین است
شمارهٔ ۲۸: آن رشته که کیش کفر و ایمان شده است
شمارهٔ ۲۹: زنهار مگو که واحد و رام یکی است
شمارهٔ ۳۰: انعام ز حق به خاصه و عام یکی است
شمارهٔ ۳۱: در مذهب ما که کفر و اسلام یکی است
شمارهٔ ۳۲: کس را خبری کجا از آن جاست که اوست
شمارهٔ ۳۳: پیدا و نهان و آشکارا همه اوست
شمارهٔ ۳۴: زاهد نخورد باده که بدنامی اوست
شمارهٔ ۳۵: چندین نقشی که زیر این چرخ دوروست
شمارهٔ ۳۶: با هر که دل رمیدهٔ ما پیوست
شمارهٔ ۳۷: چون در نظر تو یار و اغیاری هست
شمارهٔ ۳۸: تا پیش خدایت سفری حاجت نیست
شمارهٔ ۳۹: آن کس که حیا ندارد او انسان نیست
شمارهٔ ۴۰: نوری ز حقیقت به تو همسیر تو نیست
شمارهٔ ۴۱: بی ذکر تو هیچ زنده ای نیست که نیست
شمارهٔ ۴۲: بی یاد خدا ذی نفسی نیست که نیست
شمارهٔ ۴۳: در دیده ات از نور حقیقت اثری نیست
شمارهٔ ۴۴: دردی طلب از خدا دوا چیزی نیست
شمارهٔ ۴۵: بگذر ز سوا که ماسوا چیزی نیست
شمارهٔ ۴۶: جامی است جهان به دست یک ساقی نیست
شمارهٔ ۴۷: صد حیف که عمرم به خسارت بگذشت
شمارهٔ ۴۸: خود آمده زنده مرده می باید رفت
شمارهٔ ۴۹: بر دایرهٔ جهان چو پرگار مپیچ
شمارهٔ ۵۰: هر چد که یار، یار دیگر دارد
شمارهٔ ۵۱: خوش آن که مقام بر در دل ها کرد
شمارهٔ ۵۲: گویند به طالب که سفر باید کرد
شمارهٔ ۵۳: هر صبح ز گریه رخ ترم باید کرد
شمارهٔ ۵۴: از مروحه ای که شاه، احسانم کرد
شمارهٔ ۵۵: بی ناز تو من نیاز نتوانم کرد
شمارهٔ ۵۶: باید که تو را نظر به خاصان باشد
شمارهٔ ۵۷: فانیست جهان در او بقا کی باشد؟
شمارهٔ ۵۸: یک محرم راز در جهان یافت نشد
شمارهٔ ۵۹: کشت عملم هیچ نمودار نشد
شمارهٔ ۶۰: فردا که ز مشکلات حل می طلبند
شمارهٔ ۶۱: ای مست شراب، ما و من بازی چند؟
شمارهٔ ۶۲: تا خلق به خیر نام خیرم بردند
شمارهٔ ۶۳: روزی که مرا ز دیر بیرون کردند
شمارهٔ ۶۴: در دار جهان که خاص و عامی چندند
شمارهٔ ۶۵: قومی با خویش اعتباری دارند
شمارهٔ ۶۶: گیرم که جهان را به کمندی گیرند
شمارهٔ ۶۷: گر مست شوم [سر] تو هشیار کند
شمارهٔ ۶۸: آنان که به علم خویش مغرورانند
شمارهٔ ۶۹: ای آن که تو را شاه و گدا یکسانند
شمارهٔ ۷۰: آنان که ندانند تو را می خوانند
شمارهٔ ۷۱: آن قوم که روز و شب تو را جویانند
شمارهٔ ۷۲: آنان که یکی هزار افسانه کنند
شمارهٔ ۷۳: درویش که با قناعت و صبر بود
شمارهٔ ۷۴: ای از خوف تو آسمان جامه کبود
شمارهٔ ۷۵: خود را تو مبین که بی خدا نتوان بود
شمارهٔ ۷۶: بی رنگ به رنگ چون تجلی بنمود
شمارهٔ ۷۷: تا پای تو سر، سر تو تا پا نشود
شمارهٔ ۷۸: تا جسم مکدرت همه جان نشود
شمارهٔ ۷۹: تا از میلی دلت گریزان نشود
شمارهٔ ۸۰: کوه غم یار کندن آسان نشود
شمارهٔ ۸۱: از ذکر زبان، انس به جانان نشود
شمارهٔ ۸۲: از مطلب من درد طلب من زاید
شمارهٔ ۸۳: اشعار سعیدا به نظامی نرسید
شمارهٔ ۸۴: ای هرزه درا ناله و افغان بگذار
شمارهٔ ۸۵: خواهی که رسی به دوست جولان بگذار
شمارهٔ ۸۶: ای آن که تویی ز عقل ها بالاتر
شمارهٔ ۸۷: خواهی که رسی به دوست، از جان بگذر
شمارهٔ ۸۸: بسیار به بر و بحر کردیم سفر
شمارهٔ ۸۹: تا زهر غمت بود نخوردیم شکر
شمارهٔ ۹۰: بی تو نفسی خوش نکشیدم هرگز
شمارهٔ ۹۱: گویند که حق یار نمازی است و بس
شمارهٔ ۹۲: گویند خدا ز روزه راضی است و بس
شمارهٔ ۹۳: از خوان غمش حواله ای دارم بس
شمارهٔ ۹۴: لعنت بر نفس ما و بر کردارش
شمارهٔ ۹۵: آنان که به دعوا شده سادات مثال
شمارهٔ ۹۶: گویند کسانی که جهان است خیال
شمارهٔ ۹۷: تا صبح نشستم من و جان بر در دل
شمارهٔ ۹۸: چون کرد ظهور، نور تابندهٔ دل
شمارهٔ ۹۹: دیروز درآمدم به کاشانهٔ دل
شمارهٔ ۱۰۰: تا کرد قبای ناز را بر تن گل
شمارهٔ ۱۰۱: تا بنده شدم، چو مهر تابنده شدم
شمارهٔ ۱۰۲: تنها نه به هجر آشنا گردیدم
شمارهٔ ۱۰۳: گر دل گویم تو را ز جان می ترسم
شمارهٔ ۱۰۴: یک سو شادی است در جهان یک سو غم
شمارهٔ ۱۰۵: من خانهٔ آن ماه جبین می دانم
شمارهٔ ۱۰۶: من گرچه ز عشق، گفتگو نتوانم
شمارهٔ ۱۰۷: گر بادهٔ تو رسد به من مل چه کنم
شمارهٔ ۱۰۸: هر ذره مدان ز خود کمش می بینم
شمارهٔ ۱۰۹: شوخی که بری ز عالمش می بینم
شمارهٔ ۱۱۰: چشمی که از او دو عالمش می بینم
شمارهٔ ۱۱۱: دنیا که وفایش و بقایش معلوم
شمارهٔ ۱۱۲: ما دلق ریای خویشتن سوخته ایم
شمارهٔ ۱۱۳: تا مشعل دید عیب خامش کردیم
شمارهٔ ۱۱۴: جز ناله کسی همنفس خویش ندیدیم
شمارهٔ ۱۱۵: ما منتهییم و مبتدا هم ماییم
شمارهٔ ۱۱۶: بیرون و درون برو بیا هم ماییم
شمارهٔ ۱۱۷: آدم یک آدم است و یک صورت و جان
شمارهٔ ۱۱۸: ای بسته میان تو کمر بر دل و جان
شمارهٔ ۱۱۹: عالم جسم و محمدش آمده جان
شمارهٔ ۱۲۰: ای از تو جهانیان به دادند و فغان
شمارهٔ ۱۲۱: یاری دارم که روش دیدن نتوان
شمارهٔ ۱۲۲: عرفان به خدا هیچ ندارند جهان
شمارهٔ ۱۲۳: رفتی به سفر از پی تسخیر جهان
شمارهٔ ۱۲۴: وهمی به خیال کرده جا نام جهان
شمارهٔ ۱۲۵: بحری پنهان چو کرد جوش و طغیان
شمارهٔ ۱۲۶: تا کی به لباس عاریت بند شدن
شمارهٔ ۱۲۷: زینهار که کارها به خود آسان کن
شمارهٔ ۱۲۸: بی یار شدم یک نفسم یاری کن
شمارهٔ ۱۲۹: گاهی نزدیک و گاه دورم از تو
شمارهٔ ۱۳۰: ای شیخ کرامت منما رهبر شو
شمارهٔ ۱۳۱: چون موم بر آتشی رسی آب مشو
شمارهٔ ۱۳۲: ای نفس و هوا برده دلت را، جان کو؟
شمارهٔ ۱۳۳: با نفس دغل تو بدگمان باشی به
شمارهٔ ۱۳۴: دل رفت ز خود هنوز جان نارفته
شمارهٔ ۱۳۵: این عالم ما که بی نظیر افتاده
شمارهٔ ۱۳۶: ای باده فروش بادهٔ صاف بده
شمارهٔ ۱۳۷: ساقی آورد ساغری بگزیده
شمارهٔ ۱۳۸: در راه وفا ندیده ام قافله ای
شمارهٔ ۱۳۹: ای دل نفسی صاحب عرفان نشدی
شمارهٔ ۱۴۰: یاری دارم که رشک حور است و پری
شمارهٔ ۱۴۱: ای عهدشکن قیمت ما را چه شناسی
شمارهٔ ۱۴۲: آن بدگهری که بد بود با نیکی
شمارهٔ ۱۴۳: او معنی معنی است که را آن معنی
شمارهٔ ۱۴۴: تا کش و فش و عمامه را ته نکنی
شمارهٔ ۱۴۵: با آیینه دمی شدم روی به روی
شمارهٔ ۱۴۶: دارم دم سرد، چشم خون پالایی

سعیدا یزدی

آمارگیر وبلاگ