نشان و نام مرا روزگار کی داند

صفات و ذات مرا غیر یار کی داند

کسیکه هستی خود را بخود بپوشاند

دگر کسیش بجز از کردگار کی داند

مرا که گمشده ام در تو، کس کجا یابد

که غرق بحر ترا در کنار کی داند

مرا که نور نیم اهل نور کی داند

مرا که نار نیم اهل نار کی داند

چو من زهر دو جهان رَخت خویش برچیدم

بروز حشر از اهل شمار کی داند

مرا که نیست شدم در تو، هست نشناسد

مرا که مست توام، هشیار کی داند

به پیش آنکه یکی دید صد هزار بگو

ندیده غیر یکی صد هزار کی داند

کسی که اسیر دل و جان و عقل و نفس بود

مرا که رسته ام از هر چهار کی داند

ز مغربی خبری کز حصار کَون دهید

کسیکه هست اسیر حصار کی داند