کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیدیوان اشعار | لاهیجیرباعیات

528

شمارهٔ ۱: شد صید خم زلف رسایی دل ما
شمارهٔ ۲: ای چشم و چراغ دل غم دیدهٔ ما
شمارهٔ ۳: لعلت به فسون نبرد از دل تب و تاب
شمارهٔ ۴: کردی دلم از حسن گلوسوز کباب
شمارهٔ ۵: در دیدهٔ هر که شق کند پردهٔ خواب
شمارهٔ ۶: ای مطرب عاشقان نوای تو کجاست
شمارهٔ ۷: سرمایه دهر، خاک بیزی ست،که هست
شمارهٔ ۸: در کار زمانه هر که بیکارتر است
شمارهٔ ۹: هر چند که ما رهرو و دنیا راه است
شمارهٔ ۱۰: اوضاع زمانه لایق دیدن نیست
شمارهٔ ۱۱: نوبت ز کیان به ماکیان افتاده ست
شمارهٔ ۱۲: در محفل آسمان سُها و خور هست
شمارهٔ ۱۳: خویی مه و مهر را به دلداری نیست
شمارهٔ ۱۴: دانم که به جز خدای قهّاری نیست
شمارهٔ ۱۵: آن را که نصیب از خرد ادراک است
شمارهٔ ۱۶: خورشید، علم به کوهساران زد و رفت
شمارهٔ ۱۷: هر چند که خصمی سپهر از جهل است
شمارهٔ ۱۸: از عمر عزیز رفته افزون از شصت
شمارهٔ ۱۹: دل گم شده است، سینه پردازی هست
شمارهٔ ۲۰: از دیده به دیده، ناوک اندازی هست
شمارهٔ ۲۱: امّید گداست، تا در بازی هست
شمارهٔ ۲۲: داغی که بکاود سر پرشور کجاست
شمارهٔ ۲۳: صد وادی بیکرانه درگوشه ی ماست
شمارهٔ ۲۴: ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست
شمارهٔ ۲۵: آلوده ی کام دل مشو، کام آن است
شمارهٔ ۲۶: آن غنچه که نشکفد به گلشن لب ماست
شمارهٔ ۲۷: از داغ فراق سینه ام جوشان است
شمارهٔ ۲۸: ازگریهٔ من دیدهٔ اختر شور است
شمارهٔ ۲۹: عشق است سلیمان و دل انگشتر اوست
شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است
شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست
شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست
شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت
شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است
شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است
شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است
شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست
شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت
شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست
شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست
شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است
شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است
شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است
شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت
شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست
شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا نیست
شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست
شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست
شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است
شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است
شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است
شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست
شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست
شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است
شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است
شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت
شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست
شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت
شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست
شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست
شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست
شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست
شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است
شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است
شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت
شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت
شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت
شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است
شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است
شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است
شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است
شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج
شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ
شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح
شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ
شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ
شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند
شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد
شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد
شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد
شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد
شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند
شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند
شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد
شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید
شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید
شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد
شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند
شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد
شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد
شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد
شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد
شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد
شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود
شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید
شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند
شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد
شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود
شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند
شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود
شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند
شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود
شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد
شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد
شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد
شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند
شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود
شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود
شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند
شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند
شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند
شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد
شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد
شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد
شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود
شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد
شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند
شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد
شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد
شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد
شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند
شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد
شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد
شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد
شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند
شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید
شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند
شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد
شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد
شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد
شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند
شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید
شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد
شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند
شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد
شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید
شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد
شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود
شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد
شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد
شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند
شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند
شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد
شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد
شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند
شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد
شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود
شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود
شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند
شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند
شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند
شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار
شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار
شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر
شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار
شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار
شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر
شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر
شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر
شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار
شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار
شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر
شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر
شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز
شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز
شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز
شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز
شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس
شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس
شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس
شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ کوی تو نتافت
شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس
شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش
شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش
شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش
شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض
شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط
شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع
شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ
شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف
شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق
شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق
شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک
شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک
شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک
شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل
شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل
شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل
شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم
شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم
شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم
شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم
شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم
شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم
شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم
شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم
شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم
شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم
شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم
شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم
شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم
شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم
شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم
شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم
شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم
شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم
شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم
شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن
شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن
شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من
شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن
شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن
شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن
شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن
شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم
شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم
شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم
شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران
شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن
شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن
شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من
شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن
شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین
شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من
شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن
شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران
شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن
شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو
شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو
شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو
شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو
شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو
شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو
شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده
شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده
شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده
شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای
شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی
شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی
شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی
شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی
شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی
شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی
شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی
شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری
شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی
شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی
شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی
شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی
شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی
شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی
شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی
شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری
شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی
شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی
شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی
شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی
شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی
شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی
شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری
شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری
شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی
شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی
شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی
شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

حزین لاهیجی

آمارگیر وبلاگ