به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست

1890عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست؟

ای خضره ره سوختگان، آب کجاست؟

عمریست که بی تو تشنهٔ خون خودم

آن خنجر مژگان سیه تاب کجاست؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است 2شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست 3شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست 4شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت 5شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است 6شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 7شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 8شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 9شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 10شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 11شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 12شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 13شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 14شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 15شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 16شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 17شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...18شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 19شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 20شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 21شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 22شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 23شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 24شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 25شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 26شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 27شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 28شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 29شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 30شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 31شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 32شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 33شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 34شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 35شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 36شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 37شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 38شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 39شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 40شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 41شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 42شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 43شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 44شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 45شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 46شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 47شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 48شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 49شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 50شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 51شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 52شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 53شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 54شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 55شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 56شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 57شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 58شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 59شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 60شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 61شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 62شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 63شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 64شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 65شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 66شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 67شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 68شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 69شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 70شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 71شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 72شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 73شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 74شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 75شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 76شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 77شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 78شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 79شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 80شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 81شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 82شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 83شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 84شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 85شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 86شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 87شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 88شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 89شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 90شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 91شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 92شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 93شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 94شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 95شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 96شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 97شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 98شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 99شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 100شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 101شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 102شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 103شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 104شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 105شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 106شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 107شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 108شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 109شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 110شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 111شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 112شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 113شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 114شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 115شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 116شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 117شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 118شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 119شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 120شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 121شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 122شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 123شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 124شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 125شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 126شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 127شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 128شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 129شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 130شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 131شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 132شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 133شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 134شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 135شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 136شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 137شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 138شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 139شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 140شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 141شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 142شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...143شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 144شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 145شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 146شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 147شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 148شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 149شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 150شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 151شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 152شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 153شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 154شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 155شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 156شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 157شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 158شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 159شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 160شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 161شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 162شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 163شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 164شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 165شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 166شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 167شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 168شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 169شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 170شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 171شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 172شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 173شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 174شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 175شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 176شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 177شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 178شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 179شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 180شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 181شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 182شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 183شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 184شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 185شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 186شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 187شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 188شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 189شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 190شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 191شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 192شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 193شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 194شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 195شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 196شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 197شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 198شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 199شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 200شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 201شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 202شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 203شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 204شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 205شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 206شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 207شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 208شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 209شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 210شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 211شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 212شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 213شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 214شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 215شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 216شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 217شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 218شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 219شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 220شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 221شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 222شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 223شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 224شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 225شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 226شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 227شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 228شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 229شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 230شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 231شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 232شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 233شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 234شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 235شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 236شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ