به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است

2010عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

یار است که در ظلمت امکان شمع است

خود، راز و نیاز و خویشتن هم سمع است

هر دیده که یافت نور تحقیق، حزین

غیر از واحد ندید، هر جا جمع است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 2شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 3شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 4شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 5شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 6شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 7شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 8شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 9شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 10شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 11شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 12شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...13شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 14شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 15شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 16شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 17شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 18شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 19شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 20شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 21شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 22شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 23شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 24شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 25شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 26شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 27شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 28شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 29شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 30شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 31شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 32شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 33شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 34شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 35شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 36شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 37شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 38شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 39شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 40شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 41شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 42شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 43شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 44شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 45شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 46شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 47شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 48شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 49شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 50شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 51شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 52شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 53شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 54شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 55شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 56شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 57شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 58شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 59شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 60شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 61شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 62شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 63شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 64شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 65شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 66شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 67شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 68شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 69شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 70شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 71شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 72شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 73شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 74شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 75شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 76شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 77شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 78شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 79شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 80شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 81شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 82شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 83شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 84شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 85شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 86شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 87شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 88شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 89شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 90شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 91شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 92شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 93شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 94شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 95شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 96شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 97شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 98شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 99شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 100شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 101شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 102شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 103شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 104شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 105شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 106شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 107شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 108شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 109شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 110شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 111شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 112شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 113شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 114شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 115شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 116شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 117شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 118شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 119شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 120شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 121شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 122شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 123شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 124شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 125شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 126شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 127شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 128شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 129شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 130شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 131شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 132شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 133شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 134شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 135شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 136شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 137شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...138شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 139شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 140شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 141شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 142شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 143شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 144شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 145شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 146شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 147شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 148شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 149شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 150شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 151شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 152شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 153شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 154شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 155شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 156شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 157شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 158شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 159شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 160شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 161شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 162شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 163شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 164شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 165شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 166شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 167شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 168شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 169شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 170شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 171شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 172شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 173شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 174شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 175شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 176شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 177شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 178شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 179شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 180شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 181شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 182شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 183شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 184شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 185شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 186شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 187شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 188شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 189شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 190شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 191شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 192شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 193شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 194شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 195شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 196شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 197شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 198شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 199شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 200شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 201شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 202شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 203شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 204شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 205شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 206شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 207شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 208شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 209شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 210شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 211شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 212شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 213شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 214شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 215شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 216شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 217شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 218شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 219شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 220شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 221شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 222شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 223شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 224شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 225شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 226شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 227شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 228شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 229شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 230شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 231شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ