به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست

2090عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست

عنقا ما را به دام می باید، نیست

دندان که معطل است، درکامم هست

نانی که صباح و شام می باید، نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 2شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 3شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...4شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 5شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 6شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 7شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 8شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 9شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 10شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 11شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 12شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 13شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 14شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 15شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 16شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 17شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 18شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 19شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 20شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 21شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 22شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 23شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 24شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 25شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 26شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 27شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 28شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 29شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 30شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 31شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 32شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 33شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 34شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 35شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 36شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 37شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 38شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 39شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 40شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 41شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 42شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 43شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 44شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 45شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 46شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 47شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 48شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 49شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 50شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 51شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 52شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 53شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 54شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 55شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 56شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 57شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 58شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 59شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 60شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 61شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 62شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 63شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 64شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 65شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 66شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 67شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 68شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 69شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 70شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 71شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 72شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 73شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 74شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 75شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 76شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 77شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 78شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 79شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 80شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 81شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 82شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 83شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 84شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 85شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 86شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 87شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 88شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 89شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 90شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 91شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 92شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 93شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 94شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 95شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 96شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 97شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 98شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 99شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 100شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 101شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 102شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 103شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 104شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 105شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 106شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 107شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 108شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 109شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 110شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 111شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 112شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 113شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 114شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 115شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 116شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 117شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 118شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 119شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 120شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 121شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 122شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 123شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 124شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 125شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 126شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 127شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 128شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...129شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 130شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 131شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 132شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 133شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 134شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 135شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 136شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 137شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 138شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 139شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 140شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 141شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 142شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 143شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 144شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 145شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 146شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 147شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 148شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 149شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 150شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 151شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 152شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 153شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 154شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 155شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 156شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 157شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 158شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 159شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 160شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 161شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 162شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 163شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 164شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 165شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 166شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 167شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 168شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 169شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 170شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 171شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 172شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 173شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 174شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 175شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 176شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 177شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 178شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 179شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 180شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 181شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 182شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 183شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 184شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 185شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 186شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 187شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 188شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 189شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 190شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 191شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 192شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 193شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 194شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 195شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 196شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 197شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 198شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 199شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 200شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 201شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 202شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 203شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 204شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 205شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 206شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 207شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 208شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 209شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 210شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 211شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 212شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 213شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 214شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 215شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 216شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 217شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 218شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 219شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 220شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 221شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 222شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ