به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد

2000عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

نزدیک بود ز لب هوا بردارد

آهی که سپهر را ز جا بردارد

عمریست که استوار دارم پا را

جایی که سپند گرم پا بردارد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 2شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 3شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 4شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 5شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 6شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 7شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 8شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 9شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 10شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 11شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 12شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 13شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 14شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 15شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 16شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 17شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 18شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 19شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 20شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 21شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 22شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 23شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 24شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 25شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 26شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 27شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 28شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 29شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 30شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 31شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 32شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 33شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 34شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 35شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 36شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 37شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 38شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 39شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 40شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 41شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 42شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 43شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 44شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 45شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 46شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 47شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 48شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 49شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 50شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 51شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 52شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 53شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 54شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 55شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 56شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 57شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 58شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 59شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 60شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 61شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 62شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 63شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 64شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 65شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 66شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 67شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 68شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 69شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 70شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 71شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 72شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 73شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 74شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 75شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 76شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 77شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 78شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 79شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 80شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 81شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...82شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 83شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 84شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 85شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 86شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 87شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 88شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 89شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 90شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 91شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 92شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 93شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 94شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 95شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 96شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 97شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 98شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 99شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 100شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 101شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 102شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 103شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 104شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 105شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 106شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 107شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 108شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 109شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 110شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 111شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 112شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 113شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 114شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 115شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 116شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 117شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 118شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 119شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 120شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 121شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 122شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 123شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 124شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 125شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 126شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 127شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 128شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 129شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 130شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 131شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 132شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 133شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 134شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 135شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 136شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 137شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 138شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 139شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 140شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 141شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 142شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 143شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 144شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 145شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 146شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 147شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 148شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 149شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 150شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 151شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 152شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 153شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 154شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 155شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 156شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 157شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 158شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 159شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 160شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 161شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 162شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 163شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 164شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 165شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 166شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 167شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 168شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 169شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 170شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 171شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 172شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 173شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 174شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 175شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ