به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند

2140عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

این شور نه آن لعل شکرریز فکند

جادوی نگاهِ معجزآمیز فکند

مستانه ز چشم او برآمد نگهی

آتش به نهاد زهد و پرهیز فکند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 2شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 3شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 4شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 5شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 6شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 7شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 8شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 9شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 10شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 11شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 12شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 13شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 14شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 15شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 16شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 17شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 18شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 19شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 20شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 21شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 22شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 23شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 24شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 25شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 26شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 27شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 28شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 29شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 30شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 31شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 32شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 33شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 34شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 35شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 36شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 37شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 38شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 39شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 40شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 41شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 42شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 43شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 44شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 45شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 46شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 47شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 48شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 49شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 50شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 51شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 52شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 53شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 54شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 55شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 56شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 57شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 58شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 59شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 60شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 61شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 62شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 63شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...64شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 65شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 66شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 67شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 68شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 69شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 70شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 71شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 72شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 73شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 74شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 75شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 76شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 77شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 78شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 79شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 80شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 81شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 82شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 83شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 84شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 85شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 86شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 87شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 88شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 89شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 90شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 91شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 92شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 93شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 94شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 95شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 96شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 97شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 98شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 99شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 100شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 101شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 102شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 103شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 104شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 105شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 106شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 107شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 108شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 109شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 110شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 111شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 112شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 113شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 114شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 115شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 116شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 117شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 118شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 119شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 120شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 121شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 122شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 123شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 124شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 125شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 126شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 127شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 128شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 129شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 130شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 131شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 132شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 133شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 134شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 135شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 136شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 137شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 138شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 139شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 140شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 141شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 142شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 143شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 144شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 145شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 146شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 147شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 148شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 149شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 150شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 151شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 152شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 153شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 154شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 155شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 156شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 157شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ