به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست

2040عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ما را لب لعل فام می باید، نیست

این شهد نصیب کام می باید، نیست

هجری که سرم خمار ازو دارد، هست

وصلی که مرا مدام می باید، نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 2شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 3شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 4شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 5شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 6شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 7شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 8شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 9شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 10شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 11شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 12شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 13شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 14شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 15شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 16شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 17شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 18شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 19شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 20شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 21شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 22شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 23شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 24شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 25شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 26شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 27شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 28شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 29شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 30شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 31شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 32شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 33شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 34شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 35شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 36شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 37شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 38شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 39شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 40شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 41شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 42شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 43شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 44شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 45شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 46شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 47شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 48شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 49شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 50شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 51شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 52شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 53شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 54شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 55شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 56شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 57شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 58شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 59شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 60شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 61شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 62شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 63شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 64شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 65شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 66شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 67شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 68شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 69شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 70شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 71شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 72شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 73شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 74شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 75شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 76شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 77شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 78شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 79شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 80شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 81شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 82شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 83شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 84شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 85شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 86شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 87شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 88شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 89شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 90شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 91شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 92شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 93شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 94شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 95شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 96شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 97شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 98شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 99شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 100شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 101شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 102شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 103شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 104شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 105شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 106شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 107شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 108شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 109شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 110شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 111شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 112شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 113شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 114شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 115شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 116شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...117شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 118شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 119شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 120شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 121شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 122شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 123شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 124شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 125شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 126شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 127شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 128شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 129شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 130شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 131شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 132شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 133شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 134شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 135شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 136شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 137شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 138شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 139شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 140شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 141شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 142شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 143شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 144شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 145شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 146شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 147شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 148شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 149شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 150شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 151شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 152شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 153شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 154شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 155شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 156شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 157شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 158شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 159شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 160شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 161شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 162شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 163شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 164شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 165شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 166شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 167شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 168شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 169شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 170شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 171شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 172شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 173شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 174شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 175شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 176شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 177شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 178شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 179شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 180شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 181شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 182شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 183شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 184شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 185شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 186شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 187شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 188شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 189شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 190شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 191شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 192شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 193شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 194شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 195شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 196شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 197شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 198شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 199شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 200شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 201شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 202شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 203شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 204شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 205شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 206شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 207شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 208شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 209شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 210شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ