به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است

2000عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

مردی که میان دردمندان فرد است

تنها دل ماست کز دیار درد است

آنکس که دهد غسل ولادت خود را

ز آلایش امّهات سفلی، مرد است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 2شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 3شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 4شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 5شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 6شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 7شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 8شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 9شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 10شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 11شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 12شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 13شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 14شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 15شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 16شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 17شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 18شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 19شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 20شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 21شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 22شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 23شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 24شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 25شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 26شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 27شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 28شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 29شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 30شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 31شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 32شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 33شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 34شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 35شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 36شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 37شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 38شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 39شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 40شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 41شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 42شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 43شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 44شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 45شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 46شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 47شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 48شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 49شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 50شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 51شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 52شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 53شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 54شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 55شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 56شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 57شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 58شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 59شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 60شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 61شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 62شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 63شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 64شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 65شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 66شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 67شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 68شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 69شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 70شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 71شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 72شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 73شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 74شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 75شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 76شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 77شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 78شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 79شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 80شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 81شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 82شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 83شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 84شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 85شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 86شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 87شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 88شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 89شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 90شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 91شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 92شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 93شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 94شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 95شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 96شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 97شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 98شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 99شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 100شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 101شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 102شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 103شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 104شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 105شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 106شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 107شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 108شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 109شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 110شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...111شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 112شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 113شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 114شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 115شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 116شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 117شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 118شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 119شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 120شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 121شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 122شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 123شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 124شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 125شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 126شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 127شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 128شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 129شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 130شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 131شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 132شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 133شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 134شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 135شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 136شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 137شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 138شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 139شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 140شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 141شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 142شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 143شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 144شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 145شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 146شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 147شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 148شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 149شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 150شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 151شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 152شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 153شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 154شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 155شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 156شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 157شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 158شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 159شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 160شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 161شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 162شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 163شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 164شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 165شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 166شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 167شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 168شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 169شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 170شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 171شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 172شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 173شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 174شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 175شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 176شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 177شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 178شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 179شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 180شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 181شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 182شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 183شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 184شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 185شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 186شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 187شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 188شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 189شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 190شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 191شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 192شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 193شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 194شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 195شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 196شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 197شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 198شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 199شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 200شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 201شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 202شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 203شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 204شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ