به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است

1980عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر چند سپهر فکرم اختربار است

بر دوش زبان، سخنوری سربار است

از خامهٔ تیره بخت خود ممنونم

این ابر سیاهی ست که گوهربار است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۹: عشق است سلیمان و دل انگشتر اوست 2شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است 3شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست 4شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست 5شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت 6شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است 7شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 8شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 9شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 10شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 11شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 12شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 13شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 14شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 15شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 16شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 17شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 18شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...19شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 20شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 21شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 22شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 23شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 24شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 25شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 26شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 27شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 28شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 29شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 30شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 31شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 32شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 33شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 34شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 35شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 36شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 37شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 38شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 39شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 40شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 41شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 42شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 43شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 44شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 45شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 46شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 47شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 48شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 49شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 50شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 51شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 52شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 53شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 54شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 55شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 56شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 57شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 58شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 59شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 60شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 61شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 62شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 63شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 64شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 65شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 66شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 67شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 68شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 69شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 70شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 71شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 72شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 73شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 74شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 75شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 76شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 77شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 78شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 79شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 80شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 81شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 82شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 83شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 84شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 85شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 86شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 87شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 88شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 89شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 90شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 91شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 92شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 93شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 94شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 95شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 96شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 97شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 98شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 99شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 100شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 101شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 102شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 103شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 104شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 105شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 106شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 107شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 108شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 109شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 110شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 111شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 112شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 113شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 114شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 115شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 116شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 117شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 118شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 119شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 120شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 121شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 122شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 123شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 124شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 125شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 126شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 127شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 128شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 129شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 130شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 131شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 132شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 133شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 134شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 135شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 136شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 137شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 138شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 139شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 140شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 141شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 142شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 143شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...144شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 145شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 146شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 147شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 148شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 149شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 150شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 151شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 152شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 153شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 154شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 155شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 156شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 157شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 158شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 159شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 160شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 161شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 162شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 163شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 164شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 165شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 166شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 167شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 168شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 169شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 170شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 171شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 172شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 173شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 174شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 175شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 176شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 177شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 178شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 179شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 180شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 181شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 182شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 183شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 184شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 185شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 186شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 187شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 188شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 189شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 190شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 191شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 192شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 193شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 194شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 195شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 196شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 197شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 198شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 199شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 200شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 201شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 202شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 203شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 204شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 205شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 206شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 207شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 208شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 209شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 210شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 211شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 212شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 213شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 214شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 215شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 216شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 217شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 218شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 219شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 220شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 221شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 222شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 223شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 224شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 225شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 226شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 227شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 228شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 229شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 230شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 231شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 232شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 233شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 234شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 235شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 236شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 237شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ