به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۲۰: از دیده به دیده، ناوک اندازی هست

1990عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از دیده به دیده، ناوک اندازی هست

از سینه به سینه، قاصد رازی هست

خوانده ام رقم دفتر دلها، این بود

ما کارگهیم، کارپردازی هست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۹: دل گم شده است، سینه پردازی هست 2شمارهٔ ۲۰: از دیده به دیده، ناوک اندازی هست 3شمارهٔ ۲۱: امّید گداست، تا در بازی هست 4شمارهٔ ۲۲: داغی که بکاود سر پرشور کجاست 5شمارهٔ ۲۳: صد وادی بیکرانه درگوشه ی ماست 6شمارهٔ ۲۴: ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست 7شمارهٔ ۲۵: آلوده ی کام دل مشو، کام آن است 8شمارهٔ ۲۶: آن غنچه که نشکفد به گلشن لب ماست 9شمارهٔ ۲۷: از داغ فراق سینه ام جوشان است 10شمارهٔ ۲۸: ازگریهٔ من دیدهٔ اختر شور است 11شمارهٔ ۲۹: عشق است سلیمان و دل انگشتر اوست 12شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است 13شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست 14شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست 15شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت 16شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است 17شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 18شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 19شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 20شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 21شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 22شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 23شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 24شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 25شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 26شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 27شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 28شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...29شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 30شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 31شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 32شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 33شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 34شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 35شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 36شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 37شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 38شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 39شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 40شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 41شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 42شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 43شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 44شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 45شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 46شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 47شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 48شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 49شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 50شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 51شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 52شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 53شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 54شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 55شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 56شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 57شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 58شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 59شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 60شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 61شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 62شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 63شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 64شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 65شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 66شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 67شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 68شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 69شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 70شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 71شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 72شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 73شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 74شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 75شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 76شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 77شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 78شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 79شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 80شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 81شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 82شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 83شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 84شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 85شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 86شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 87شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 88شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 89شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 90شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 91شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 92شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 93شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 94شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 95شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 96شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 97شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 98شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 99شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 100شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 101شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 102شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 103شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 104شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 105شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 106شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 107شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 108شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 109شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 110شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 111شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 112شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 113شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 114شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 115شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 116شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 117شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 118شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 119شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 120شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 121شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 122شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 123شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 124شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 125شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 126شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 127شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 128شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 129شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 130شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 131شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 132شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 133شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 134شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 135شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 136شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 137شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 138شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 139شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 140شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 141شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 142شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 143شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 144شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 145شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 146شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 147شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 148شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 149شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 150شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 151شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 152شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 153شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...154شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 155شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 156شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 157شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 158شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 159شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 160شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 161شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 162شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 163شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 164شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 165شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 166شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 167شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 168شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 169شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 170شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 171شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 172شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 173شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 174شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 175شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 176شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 177شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 178شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 179شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 180شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 181شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 182شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 183شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 184شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 185شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 186شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 187شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 188شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 189شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 190شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 191شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 192شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 193شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 194شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 195شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 196شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 197شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 198شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 199شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 200شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 201شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 202شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 203شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 204شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 205شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 206شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 207شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 208شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 209شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 210شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 211شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 212شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 213شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 214شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 215شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 216شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 217شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 218شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 219شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 220شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 221شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 222شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 223شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 224شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 225شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 226شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 227شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 228شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 229شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 230شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 231شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 232شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 233شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 234شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 235شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 236شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 237شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 238شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 239شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 240شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 241شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 242شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 243شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 244شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 245شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 246شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 247شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ