به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۲۴: ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست

1990عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست؟

فصل تو کدام و نوبهار تو کجاست؟

چون موج ، تپیدنم به جایی نرسید

ای بحر محیط غم، کنار تو کجاست؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳: صد وادی بیکرانه درگوشه ی ماست 2شمارهٔ ۲۴: ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست 3شمارهٔ ۲۵: آلوده ی کام دل مشو، کام آن است 4شمارهٔ ۲۶: آن غنچه که نشکفد به گلشن لب ماست 5شمارهٔ ۲۷: از داغ فراق سینه ام جوشان است 6شمارهٔ ۲۸: ازگریهٔ من دیدهٔ اختر شور است 7شمارهٔ ۲۹: عشق است سلیمان و دل انگشتر اوست 8شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است 9شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست 10شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست 11شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت 12شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است 13شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 14شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 15شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 16شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 17شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 18شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 19شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 20شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 21شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 22شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 23شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 24شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...25شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 26شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 27شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 28شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 29شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 30شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 31شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 32شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 33شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 34شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 35شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 36شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 37شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 38شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 39شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 40شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 41شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 42شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 43شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 44شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 45شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 46شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 47شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 48شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 49شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 50شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 51شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 52شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 53شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 54شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 55شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 56شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 57شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 58شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 59شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 60شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 61شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 62شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 63شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 64شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 65شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 66شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 67شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 68شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 69شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 70شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 71شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 72شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 73شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 74شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 75شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 76شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 77شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 78شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 79شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 80شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 81شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 82شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 83شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 84شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 85شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 86شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 87شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 88شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 89شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 90شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 91شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 92شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 93شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 94شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 95شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 96شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 97شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 98شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 99شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 100شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 101شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 102شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 103شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 104شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 105شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 106شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 107شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 108شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 109شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 110شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 111شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 112شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 113شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 114شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 115شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 116شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 117شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 118شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 119شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 120شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 121شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 122شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 123شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 124شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 125شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 126شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 127شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 128شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 129شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 130شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 131شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 132شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 133شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 134شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 135شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 136شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 137شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 138شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 139شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 140شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 141شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 142شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 143شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 144شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 145شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 146شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 147شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 148شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 149شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...150شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 151شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 152شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 153شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 154شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 155شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 156شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 157شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 158شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 159شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 160شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 161شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 162شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 163شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 164شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 165شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 166شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 167شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 168شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 169شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 170شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 171شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 172شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 173شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 174شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 175شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 176شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 177شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 178شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 179شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 180شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 181شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 182شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 183شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 184شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 185شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 186شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 187شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 188شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 189شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 190شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 191شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 192شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 193شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 194شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 195شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 196شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 197شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 198شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 199شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 200شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 201شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 202شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 203شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 204شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 205شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 206شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 207شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 208شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 209شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 210شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 211شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 212شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 213شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 214شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 215شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 216شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 217شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 218شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 219شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 220شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 221شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 222شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 223شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 224شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 225شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 226شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 227شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 228شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 229شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 230شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 231شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 232شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 233شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 234شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 235شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 236شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 237شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 238شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 239شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 240شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 241شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 242شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 243شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ