به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۹: هر چند که ما رهرو و دنیا راه است

2090عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

هر چند که ما رهرو و دنیا راه است

در راه نشستن خطر آگاه است

زین شرم نشسته ام که پیرایهٔ تن

گر برخیزم به قامتم کوتاه است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۸: در کار زمانه هر که بیکارتر است 2شمارهٔ ۹: هر چند که ما رهرو و دنیا راه است 3شمارهٔ ۱۰: اوضاع زمانه لایق دیدن نیست 4شمارهٔ ۱۱: نوبت ز کیان به ماکیان افتاده ست 5شمارهٔ ۱۲: در محفل آسمان سُها و خور هست 6شمارهٔ ۱۳: خویی مه و مهر را به دلداری نیست 7شمارهٔ ۱۴: دانم که به جز خدای قهّاری نیست 8شمارهٔ ۱۵: آن را که نصیب از خرد ادراک است 9شمارهٔ ۱۶: خورشید، علم به کوهساران زد و رفت 10شمارهٔ ۱۷: هر چند که خصمی سپهر از جهل است 11شمارهٔ ۱۸: از عمر عزیز رفته افزون از شصت 12شمارهٔ ۱۹: دل گم شده است، سینه پردازی هست 13شمارهٔ ۲۰: از دیده به دیده، ناوک اندازی هست 14شمارهٔ ۲۱: امّید گداست، تا در بازی هست 15شمارهٔ ۲۲: داغی که بکاود سر پرشور کجاست 16شمارهٔ ۲۳: صد وادی بیکرانه درگوشه ی ماست 17شمارهٔ ۲۴: ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست 18شمارهٔ ۲۵: آلوده ی کام دل مشو، کام آن است 19شمارهٔ ۲۶: آن غنچه که نشکفد به گلشن لب ماست 20شمارهٔ ۲۷: از داغ فراق سینه ام جوشان است 21شمارهٔ ۲۸: ازگریهٔ من دیدهٔ اختر شور است 22شمارهٔ ۲۹: عشق است سلیمان و دل انگشتر اوست 23شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است 24شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست 25شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست 26شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت 27شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است 28شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 29شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 30شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 31شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 32شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 33شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 34شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 35شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 36شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 37شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 38شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 39شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...40شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 41شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 42شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 43شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 44شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 45شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 46شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 47شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 48شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 49شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 50شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 51شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 52شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 53شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 54شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 55شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 56شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 57شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 58شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 59شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 60شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 61شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 62شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 63شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 64شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 65شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 66شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 67شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 68شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 69شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 70شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 71شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 72شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 73شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 74شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 75شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 76شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 77شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 78شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 79شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 80شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 81شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 82شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 83شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 84شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 85شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 86شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 87شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 88شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 89شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 90شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 91شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 92شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 93شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 94شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 95شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 96شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 97شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 98شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 99شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 100شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 101شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 102شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 103شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 104شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 105شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 106شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 107شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 108شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 109شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 110شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 111شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 112شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 113شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 114شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 115شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 116شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 117شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 118شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 119شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 120شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 121شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 122شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 123شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 124شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 125شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 126شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 127شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 128شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 129شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 130شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 131شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 132شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 133شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 134شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 135شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 136شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 137شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 138شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 139شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 140شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 141شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 142شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 143شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 144شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 145شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 146شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 147شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 148شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 149شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 150شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 151شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 152شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 153شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 154شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 155شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 156شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 157شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 158شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 159شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 160شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 161شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 162شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 163شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 164شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...165شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 166شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 167شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 168شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 169شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 170شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 171شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 172شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 173شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 174شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 175شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 176شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 177شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 178شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 179شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 180شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 181شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 182شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 183شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 184شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 185شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 186شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 187شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 188شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 189شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 190شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 191شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 192شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 193شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 194شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 195شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 196شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 197شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 198شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 199شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 200شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 201شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 202شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 203شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 204شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 205شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 206شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 207شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 208شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 209شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 210شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 211شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 212شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 213شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 214شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 215شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 216شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 217شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 218شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 219شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 220شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 221شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 222شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 223شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 224شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 225شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 226شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 227شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 228شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 229شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 230شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 231شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 232شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 233شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 234شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 235شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 236شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 237شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 238شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 239شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 240شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 241شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 242شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 243شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 244شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 245شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 246شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 247شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 248شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 249شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 250شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 251شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 252شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 253شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 254شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 255شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 256شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 257شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 258شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ