به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیرباعیاتشمارهٔ ۱۳: خویی مه و مهر را به دلداری نیست

1990عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

خویی مه و مهر را به دلداری نیست

آبی در جوی ابر آذاری نیست

شد کشور عدل و جود و انصاف خراب

دیّار درین دیار پنداری نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۲: در محفل آسمان سُها و خور هست 2شمارهٔ ۱۳: خویی مه و مهر را به دلداری نیست 3شمارهٔ ۱۴: دانم که به جز خدای قهّاری نیست 4شمارهٔ ۱۵: آن را که نصیب از خرد ادراک است 5شمارهٔ ۱۶: خورشید، علم به کوهساران زد و رفت 6شمارهٔ ۱۷: هر چند که خصمی سپهر از جهل است 7شمارهٔ ۱۸: از عمر عزیز رفته افزون از شصت 8شمارهٔ ۱۹: دل گم شده است، سینه پردازی هست 9شمارهٔ ۲۰: از دیده به دیده، ناوک اندازی هست 10شمارهٔ ۲۱: امّید گداست، تا در بازی هست 11شمارهٔ ۲۲: داغی که بکاود سر پرشور کجاست 12شمارهٔ ۲۳: صد وادی بیکرانه درگوشه ی ماست 13شمارهٔ ۲۴: ای شاخ امید، برگ و بار تو کجاست 14شمارهٔ ۲۵: آلوده ی کام دل مشو، کام آن است 15شمارهٔ ۲۶: آن غنچه که نشکفد به گلشن لب ماست 16شمارهٔ ۲۷: از داغ فراق سینه ام جوشان است 17شمارهٔ ۲۸: ازگریهٔ من دیدهٔ اختر شور است 18شمارهٔ ۲۹: عشق است سلیمان و دل انگشتر اوست 19شمارهٔ ۳۰: هر چند سپهر فکرم اختربار است 20شمارهٔ ۳۱: ای ساقی عاشقان، می ناب کجاست 21شمارهٔ ۳۲: عهدیست که آشنا و بیگانه یکیست 22شمارهٔ ۳۳: ساقی، قدحی که دور گلزار گذشت 23شمارهٔ ۳۴: عشق است که درد من و درمان من است 24شمارهٔ ۳۵: افسانهٔ عشق، راز پنهان من است 25شمارهٔ ۳۶: یار است که در ظلمت امکان شمع است 26شمارهٔ ۳۷: این کوچهٔ عمر، وحشت افزا راهی ست 27شمارهٔ ۳۸: غمنامهٔ ما خواند و جوابی ننوشت 28شمارهٔ ۳۹: افسوس که درد عشق و درمان هم نیست 29شمارهٔ ۴۰: هستی بزمی ست، انجمن سازی هست 30شمارهٔ ۴۱: یار آینه حسن دلارای خود است 31شمارهٔ ۴۲: آن را که رسوم عشقبازی اصل است 32شمارهٔ ۴۳: داغم به دل از دو گوهر نایاب است 33شمارهٔ ۴۴: از حرف وداع، دیده جیحون شد و رفت 34شمارهٔ ۴۵: بی ضامن و رهن، وام می باید، نیست 35شمارهٔ ۴۶: هند است و جهان به کام می باید اوا ...36شمارهٔ ۴۷: در هند اگر کسی نرنجد از راست 37شمارهٔ ۴۸: دل خوش نکند نالهٔ زاری که مراست 38شمارهٔ ۴۹: دیدیم، سواد هند حیرت زار است 39شمارهٔ ۵۰: در زیر فلک نالهٔ ما بی اثر است 40شمارهٔ ۵۱: دردانهٔ دریای حقیقت درد است 41شمارهٔ ۵۲: ای سینه بنال، ناله کار من و توست 42شمارهٔ ۵۳: ساقی، رگ ابر آبداری برخاست 43شمارهٔ ۵۴: ای تیره شب فراق، پایان وقت است 44شمارهٔ ۵۵: با ما زاهد، خیال خامت عبث است 45شمارهٔ ۵۶: دردا که دری نسفته می باید رفت 46شمارهٔ ۵۷: ما را لب لعل فام می باید، نیست 47شمارهٔ ۵۸: از روی تو شمع سان نگاهم همه سوخت 48شمارهٔ ۵۹: از صومعه تا میکده، پر راهی نیست 49شمارهٔ ۶۰: از خصمی مردمان مرا حال نکوست 50شمارهٔ ۶۱: آن دیده، که بازاری عشاقش خوست 51شمارهٔ ۶۲: دیوانه دلم، یارِِ دل آسایی نیست 52شمارهٔ ۶۳: مردی که میان دردمندان فرد است 53شمارهٔ ۶۴: دلبر بسیار و دل نگهدار کم است 54شمارهٔ ۶۵: دانی که به من در غمت آیا چه گذشت 55شمارهٔ ۶۶: دوران به نشاط و غم صلایی زد و رفت 56شمارهٔ ۶۷: دیشب طربی بر دل غمناکم ریخت 57شمارهٔ ۶۸: بسته ست زبانم و بیان در سیر است 58شمارهٔ ۶۹: از حوصلهٔ صبر، غمت بیرون است 59شمارهٔ ۷۰: هرحند که حسن و عشق، مستور به است 60شمارهٔ ۷۱: گر خاک شوی، در ره دلدار خوش است 61شمارهٔ ۷۲: دم سردی زاهدان کافورمزاج 62شمارهٔ ۷۳: اندوه جهان و شادمانی همه هیچ 63شمارهٔ ۷۴: بلبل سر کرد ناله هنگام صبوح 64شمارهٔ ۷۵: در دهر دنی که هست شیرینش تلخ 65شمارهٔ ۷۶: با تنگدلی حوصلهٔ ماست فراخ 66شمارهٔ ۷۷: ابنای زمانه، لولیان آیینند 67شمارهٔ ۷۸: گر طالع پست، نارساییها کرد 68شمارهٔ ۷۹: خورشید رخ تو تا دل افروز نشد 69شمارهٔ ۸۰: اکسیر محبت رخ ما کاهی کرد 70شمارهٔ ۸۱: در هجر تو ناله سینه فرسایی کرد 71شمارهٔ ۸۲: شاخ گل من نظر به خاری نکند 72شمارهٔ ۸۳: دل در غم عشق، کامرانی نکند 73شمارهٔ ۸۴: پیوسته دی و تموز دم سردی کرد 74شمارهٔ ۸۵: یک چند دل از پی تمنا گردید 75شمارهٔ ۸۶: تا بر لب عاشق می گلگون ناید 76شمارهٔ ۸۷: آمد به برم یار و چه زیبا آمد 77شمارهٔ ۸۸: عالی گهران و خوش عیاران رفتند 78شمارهٔ ۸۹: گفتم که به یاد یار خواهی آمد 79شمارهٔ ۹۰: یا رب چه شود گرکرمت یار افتد 80شمارهٔ ۹۱: آن بی خردی که شوم چون زاغ افتد 81شمارهٔ ۹۲: نزدیک بود ز لب هوا بردارد 82شمارهٔ ۹۳: دهرم به شکنج انزوا می دارد 83شمارهٔ ۹۴: گفتم ز غمت غنچهٔ دل وا نشود 84شمارهٔ ۹۵: نظّارهٔ زشت، دیده را میل کشید 85شمارهٔ ۹۶: باطل کیشان بر اهل حق چیر شدند 86شمارهٔ ۹۷: الفاظ و معانی از کلامم نو شد 87شمارهٔ ۹۸: ای آنکه غم تو عیش جاوبد بود 88شمارهٔ ۹۹: آنان که به سودای تو داغ افروزند 89شمارهٔ ۱۰۰: تا چند زمانه فتنه اندوز شود 90شمارهٔ ۱۰۱: عاقل تحصیل علم بیجا چه کند 91شمارهٔ ۱۰۲: تیغم به زبون کشی چو مانوس نبود 92شمارهٔ ۱۰۳: دنیا طلب دنی، به دنیا ارزد 93شمارهٔ ۱۰۴: از عکس رخ تو، گلستان پیدا شد 94شمارهٔ ۱۰۵: در راه طلب، ناله هواخواهی کرد 95شمارهٔ ۱۰۶: با کعبه چه کار اگر معاشی ندهند 96شمارهٔ ۱۰۷: بربندی اگر به خون کمر را چه شود 97شمارهٔ ۱۰۸: در ماتم تو چرا جگر خون نشود 98شمارهٔ ۱۰۹: در عشق، رگ جان گرفتار برند 99شمارهٔ ۱۱۰: این شور نه آن لعل شکرریز فکند 100شمارهٔ ۱۱۱: در ماتم تو شیون دلهاست بلند 101شمارهٔ ۱۱۲: در ماتم تو، ملک و ملک شیون کرد 102شمارهٔ ۱۱۳: دل می بری و خبر نداری که چه شد 103شمارهٔ ۱۱۴: دل در غم هجر، بی قراری هاکرد 104شمارهٔ ۱۱۵: اول نگه تو فتنه انگیز نبود 105شمارهٔ ۱۱۶: آنجا که رسوم ما و من برخیزد 106شمارهٔ ۱۱۷: هر جلوه که آن نرگس عیار کند 107شمارهٔ ۱۱۸: سامانی و ثروتی نشد جمع، چه شد 108شمارهٔ ۱۱۹: شاهنشهی خلق جهان نتوان کرد 109شمارهٔ ۱۲۰: ابر آمد و سینه را به کهسار نهاد 110شمارهٔ ۱۲۱: خنگ تو به کوهِ عالی ارکان ماند 111شمارهٔ ۱۲۲: بلبل به نوای آشنا می نازد 112شمارهٔ ۱۲۳: بر پای بت، از نیاز پیشانی زد 113شمارهٔ ۱۲۴: از گوشهٔ عزلتم جدا نتوان کرد 114شمارهٔ ۱۲۵: غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند 115شمارهٔ ۱۲۶: بر تیره شب من که دل و جان گرید 116شمارهٔ ۱۲۷: عالی گهران، بنده نژادان منند 117شمارهٔ ۱۲۸: در دهر، به مستعار آلوده مگرد 118شمارهٔ ۱۲۹: گر نوح و دعای غرق، این دم می شد 119شمارهٔ ۱۳۰: هرگه سخنی برلب اظهار رسد 120شمارهٔ ۱۳۱: افسرده دمان عهد ما، رشک یخند 121شمارهٔ ۱۳۲: از رهگذر دوست، صبایی نرسید 122شمارهٔ ۱۳۳: زان پیش که دی آفت بستان گردد 123شمارهٔ ۱۳۴: مشکل که دلم را نگهت شاد کند 124شمارهٔ ۱۳۵: دل، بندهٔ عشق است، کفیلی دارد 125شمارهٔ ۱۳۶: تا چند ز اشک بر رخم رنگ آید 126شمارهٔ ۱۳۷: عشق تو سواد دیده را جیحون کرد 127شمارهٔ ۱۳۸: وبرانهٔ هند،کز صفا پاک بود 128شمارهٔ ۱۳۹: کمتر به وصال، قرعهٔ کار افتد 129شمارهٔ ۱۴۰: گلگون سرشک، گرم جولانی کرد 130شمارهٔ ۱۴۱: بی پا و سران که هرزه گردی دارند 131شمارهٔ ۱۴۲: ابنای زمان دُرد و صفا را ندهند 132شمارهٔ ۱۴۳: حسنش، به می از حجاب بیرون آمد 133شمارهٔ ۱۴۴: گردد چو خراب تن، چه غم؟ جان باشد 134شمارهٔ ۱۴۵: جانان چو هوای جلوه ی ناز کند 135شمارهٔ ۱۴۶: حسن تو به یک جلوه گرفتارم کرد 136شمارهٔ ۱۴۷: کی بود که دل بستهٔ زنار نبود 137شمارهٔ ۱۴۸: زین پیش فلک چنین دل آزار نبود 138شمارهٔ ۱۴۹: خوش آن که پیام ارجعی گوش کند 139شمارهٔ ۱۵۰: مستان لقا چو ارجعی گوش کنند 140شمارهٔ ۱۵۱: با شعلهٔ آه، چشم گریان چه کند 141شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 142شمارهٔ ۱۵۲: بر لب قدحی بعد هلاکم بگذار 143شمارهٔ ۱۵۳: در هجر حزین، از غم جانکاه بمیر 144شمارهٔ ۱۵۴: ای دستخوش هزار سودا هشدار 145شمارهٔ ۱۵۵: با سرمه چو شد نرگس عیّار تو یار 146شمارهٔ ۱۵۶: گر جلوهٔ دوست می کند عاشق سیر 147شمارهٔ ۱۵۷: با داغ تو سال و ماه بردیم به سر 148شمارهٔ ۱۵۸: بس بوالعجب است زیر این چرخ اثیر 149شمارهٔ ۱۵۹: ساقی قدحی از می گلفام بیار 150شمارهٔ ۱۶۰: مطرب مگذار دم، نی و چنگ بیار 151شمارهٔ ۱۶۱: ای سوخته جان سپند، یاد تو به خیر 152شمارهٔ ۱۶۲: گر ترک کم و بیش کنی اولی تر 153شمارهٔ ۱۶۳: از خصمی روزگار بی مهر و تمیز 154شمارهٔ ۱۶۴: مردانه حزین از سر دنیا برخیز 155شمارهٔ ۱۶۵: خونم به کرشمه، ای جفاکیش مریز 156شمارهٔ ۱۶۶: در راه خطیری که نشیب است و فراز 157شمارهٔ ۱۶۷: از هند نجس، نجات می خواهم و بس 158شمارهٔ ۱۶۸: از ظلمت هندِ سفله انگیز مترس 159شمارهٔ ۱۶۹: بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس 160شمارهٔ ۱۷۰ - رباعی مستزاد: آنی که سر از سجدهٔ ...161شمارهٔ ۱۷۱: این خرقهٔ پر زرق و ردای سالوس 162شمارهٔ ۱۷۲: تا چند به چنگ غم پنهانی خویش 163شمارهٔ ۱۷۳: صوفی برخیز، باده صافیست بکش 164شمارهٔ ۱۷۴: ای عوج زمانه، قد چالاک بکش 165شمارهٔ ۱۷۵: ای صورت و معنی تو را پستی فرض 166شمارهٔ ۱۷۶: پنهان به سیه خانهٔ حرف است نقط 167شمارهٔ ۱۷۷: تا عشق فکند در دلم تاب چو شمع 168شمارهٔ ۱۷۸: آسوده تویی چو سرو و سوسن در باغ 169شمارهٔ ۱۷۹: چون عشق کشید تیغ هیجا ز غلاف 170شمارهٔ ۱۸۰: هرچند نوای آتشین دارد عشق 171شمارهٔ ۱۸۱: صوفی که بود اساس کارش بر زرق 172شمارهٔ ۱۸۲: چون لاله آتشین درین تیره مغاک 173شمارهٔ ۱۸۳: میزان حقیم و امتحان و لَکَ لک 174شمارهٔ ۱۸۴: گر نیست مرا طالع فیروز چه باک 175شمارهٔ ۱۸۵: پختیم به کار خویش سودا، من و دل 176شمارهٔ ۱۸۶: تا عشق تو گشت از ازل روزی دل 177شمارهٔ ۱۸۷: اندوه چو بیش شد گرفتم کم دل 178شمارهٔ ۱۸۸: جمعیت خویش را پریشان کردم 179شمارهٔ ۱۸۹: از کام دل است بس که عریان دستم 180شمارهٔ ۱۹۰: آنم که به ملک نیستی سلطانم 181شمارهٔ ۱۹۱: آنم که ز ذوق نیستی دلشادم 182شمارهٔ ۱۹۲: رخ، تازه به اشک ارغوانی دارم 183شمارهٔ ۱۹۳: یک چند، دل از آز هراسان کردیم 184شمارهٔ ۱۹۴: بشتاب دلا برگ سفر ساز کنیم 185شمارهٔ ۱۹۵: بار خودی افکنم، سبکتاز روم 186شمارهٔ ۱۹۶: داغ غم آن نگار مهوش دارم 187شمارهٔ ۱۹۷: زیبا صنما ز بی قراران توایم 188شمارهٔ ۱۹۸: یارای زبان کو که ثنای تو کنیم 189شمارهٔ ۱۹۹: عشق تو کلیم طور سینای دلم 190شمارهٔ ۲۰۰: جان در سر زلف تابناکی کردم 191شمارهٔ ۲۰۱: حال دل آسوده دلان سوخت دلم 192شمارهٔ ۲۰۲: صوفی برخیز های و هوبی بزنیم 193شمارهٔ ۲۰۳: از ظلمت هستی خود آزاده منم 194شمارهٔ ۲۰۴: چون شمع بود داغ جنون تاج سرم 195شمارهٔ ۲۰۵: ای هوش به می داده، فدای تو شوم 196شمارهٔ ۲۰۶: چل سال کتاب جسم و جان را خواندیم 197شمارهٔ ۲۰۷: زهرم به قدح دهی که می نوش مکن 198شمارهٔ ۲۰۸: از گنج، به مار صلح نتوان کردن 199شمارهٔ ۲۰۹: مقدور نشد ز دامن افشانی من 200شمارهٔ ۲۱۰: تدبیر به کار من چه خواهد کردن 201شمارهٔ ۲۱۱: وبرانی عشق، باشد آباد شدن 202شمارهٔ ۲۱۲: ای بستهٔ آب و گل، چه خواهی کردن 203شمارهٔ ۲۱۳: معنی طلبی، بساط صورت ته کن 204شمارهٔ ۲۱۴: پیش کرمت دست تهی آوردم 205شمارهٔ ۲۱۵: گر قدر به روستا نمی دارندم 206شمارهٔ ۲۱۶: تا کی گل عیش در چمنها جویم 207شمارهٔ ۲۱۷: پرسید ز یار خود، یکی از یاران 208شمارهٔ ۲۱۸: ای رهرو عشق، کاهلی پیشه مکن 209شمارهٔ ۲۱۹: نه قصّهٔ سرسری، نه بازی ست سخن 210شمارهٔ ۲۲۰: آن راحت جان و دل شیدایی من 211شمارهٔ ۲۲۱: ای دیدهٔ زار من چه خواهی کردن 212شمارهٔ ۲۲۲: صوفی، اگرت هوای کشف است و یقین 213شمارهٔ ۲۲۳: یاران عزیز و نور بینایی من 214شمارهٔ ۲۲۴: حق ظاهر و خلق در حجاب افزودن 215شمارهٔ ۲۲۵: آمد سحر آن نگار خونین جگران 216شمارهٔ ۲۲۶: ای گل تو به بویی دل خود شاد مکن 217شمارهٔ ۲۲۷: ای بخت نژند در سیاهی بی تو 218شمارهٔ ۲۲۸: ای خاک وفا رفته به باد از دل تو 219شمارهٔ ۲۲۹: ای در دل هر قطره تمنّا از تو 220شمارهٔ ۲۳۰: ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو 221شمارهٔ ۲۳۱: ای عاشق محزون، دل ناشاد تو کو 222شمارهٔ ۲۳۲: سرّ غم عشق را، ز بیگانه مجو 223شمارهٔ ۲۳۳: غفلت زده ام، خاطر آگاهم ده 224شمارهٔ ۲۳۴: ای صیت بزرگی به جهان افکنده 225شمارهٔ ۲۳۵: ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده 226شمارهٔ ۲۳۶: تا چند حزین اسیر ماتم شده ای 227شمارهٔ ۲۳۷: جانا چه بود که خاطری شاد کنی 228شمارهٔ ۲۳۸: تا ناله، درفش کاویانی نکنی 229شمارهٔ ۲۳۹: آشفتهٔ دور روزگارم ساقی 230شمارهٔ ۲۴۰: رفتند ز بزم، میگساران ساقی 231شمارهٔ ۲۴۱: بشکن قدح سپهر دون ای ساقی 232شمارهٔ ۲۴۲: صحراست ز سبزه، سبزفام ای ساقی 233شمارهٔ ۲۴۳: ای درد، ز مرگ فکر درمان نکنی 234شمارهٔ ۲۴۴: ای دل، ره و رسم عاشقان نگذاری 235شمارهٔ ۲۴۵: ای ناله، خلاف دردکیشان نکنی 236شمارهٔ ۲۴۶: ای دوست چراغ چشم بیدار تویی 237شمارهٔ ۲۴۷: شوق ار به دیارت نرساند نرسی 238شمارهٔ ۲۴۸: هم درد و دوای دل افگار تویی 239شمارهٔ ۲۴۹: ای خامه بسی نکته سرایی کردی 240شمارهٔ ۲۵۰: چون باد صبا، سبک عنانی نکنی 241شمارهٔ ۲۵۱: آلودهٔ زهد کرده ام دامانی 242شمارهٔ ۲۵۲: زاهد، از عشق، دین به افسون نبری 243شمارهٔ ۲۵۳: تا چهره ز اشک ارغوانی نکنی 244شمارهٔ ۲۵۴: امروز دل است، زیر بار عجبی 245شمارهٔ ۲۵۵: از می، لب غنچه گشت گلگون ساقی 246شمارهٔ ۲۵۶: ای آنکه به لافگاه دعوی چستی 247شمارهٔ ۲۵۷: خاموش حزین که گفتنی ها گفتی 248شمارهٔ ۲۵۸: در کعبه حزین ، امیر اسلام شوی 249شمارهٔ ۲۵۹: آنی که به قد ز سرو آزاده تری 250شمارهٔ ۲۶۰: ای آنکه بنفشه زیب نسرین داری 251شمارهٔ ۲۶۱: مهری به لب خود زن اگر مرد مهی 252شمارهٔ ۲۶۲: هر دم ز تو عمر می کَنَد بیخ و بنی 253شمارهٔ ۲۶۳: سرتاسر آفاق، حزین گردیدی 254شمارهٔ ۲۶۴: از عشق فتاده ام به منزلگاهی

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ