کتابخانه دیجیتال

صفای اصفهانی

صفای اصفهانیدیوان اشعار | صفایغزل ها

214

شمارهٔ ۱: عشق رخت براه حقیقت سمند ما
شمارهٔ ۲: ذیل طلب نیافته دست یقین ما
شمارهٔ ۳: بنشین بپس زانو در مصطبه جانها
شمارهٔ ۴: ای طایر قدوسی بر تن متن و تنها
شمارهٔ ۵: اگر بعرش کشد دوست فرش ایوان را
شمارهٔ ۶: با زلف تو صد پیمان دل بست بدستانها
شمارهٔ ۷: بدرس دل سر زانوی ماست مکتب ما
شمارهٔ ۸: گذشت درگه شاهی ز آسمان سرما
شمارهٔ ۹: ما رهرو فقریم و فنا راهبر ما
شمارهٔ ۱۰: تجلیگه خود کرد خدا دیده ما را
شمارهٔ ۱۱: پس دیوار تن بر شده ماهیست عجب
شمارهٔ ۱۲: باز دل را دست جان آمد بدست
شمارهٔ ۱۳: بغیر خاک سر کوی دل پناهی نیست
شمارهٔ ۱۴: ما و دل گر پاس عشق پرده در خواهیم داشت
شمارهٔ ۱۵: گویند روی یار بکس آشکار نیست
شمارهٔ ۱۶: سر ملک ز جلالت بر استانه ماست
شمارهٔ ۱۷: مملکت شاه عشق جز دل درویش نیست
شمارهٔ ۱۸: این گونه ماه آسمانست
شمارهٔ ۱۹: رویت همه آتشست و آبست
شمارهٔ ۲۰: من مبتلای عشق و دلم دردمند تست
شمارهٔ ۲۱: آدمی صورت حقست و خدا را نشناخت
شمارهٔ ۲۲: امشب شب قدرست و در میکده بازست
شمارهٔ ۲۳: بجهان می ندهم آنچه مرا در سر ازوست
شمارهٔ ۲۴: ما را دلیست بسته بزنجیر موی دوست
شمارهٔ ۲۵: رسید دست من از عشق دل بدولت دوست
شمارهٔ ۲۶: قدری که زاید از موت اندازه قدر نیست
شمارهٔ ۲۷: کونین ظهور دلبر ماست
شمارهٔ ۲۸: کدام شه که گدای در سرای تو نیست
شمارهٔ ۲۹: اگر ندیدی دریا که جای اندر جوست
شمارهٔ ۳۰: بسکه شدم سالها معتکف کوی دوست
شمارهٔ ۳۱: دو چشم او که ندانم فرشته یا که پریست
شمارهٔ ۳۲: دلی که زیر پر باز زلف دلبر نیست
شمارهٔ ۳۳: تا شد دل من معتکف دار حقیقت
شمارهٔ ۳۴: نشین بچشم من از خاک رهگذر ایدوست
شمارهٔ ۳۵: آمد از میکده بیرون پسری جام بدست
شمارهٔ ۳۶: ما را که تن ز ساحل دریای جان گذشت
شمارهٔ ۳۷: ما گدای در فقریم و فلک بنده ماست
شمارهٔ ۳۸: شمس حقیقت از افق جان پدید شد
شمارهٔ ۳۹: قومی بگرد کوی فنا راهبر شدند
شمارهٔ ۴۰: تن ویرانه ام از لطف عمارت کردند
شمارهٔ ۴۱: من پر کاه و غم عشق همسنگ کوه گران شد
شمارهٔ ۴۲: باز دل زیر غم عشق چنانست که بود
شمارهٔ ۴۳: گر عشق رفیق راه من گردد
شمارهٔ ۴۴: بشری دل من کامشب یار آید و جان بخشد
شمارهٔ ۴۵: کی باشد آن بت آشنا گردد
شمارهٔ ۴۶: سالها بود دلم آینه روی تو بود
شمارهٔ ۴۷: کسی که بنده عشقست جاه را چه کند
شمارهٔ ۴۸: مرا دلیست که جان را بسر چها آورد
شمارهٔ ۴۹: جهان و هر چه درو هست پیش مردم راد
شمارهٔ ۵۰: بر دلم دوش دری از حرم راز گشود
شمارهٔ ۵۱: اگر آن مرغ که رفت از بر من باز آید
شمارهٔ ۵۲: گر آفتاب فقر و فنا جلوه گر شود
شمارهٔ ۵۳: دل کس خسته آن زلف گرهگیر مباد
شمارهٔ ۵۴: بسته سلسله دام، هوس بازانند
شمارهٔ ۵۵: ای ساقی جان جامی یار آمد یار آمد
شمارهٔ ۵۶: آمد و رفت ز سودائی خود یاد نکرد
شمارهٔ ۵۷: رازی که بدل دارم گر باز عیان گردد
شمارهٔ ۵۸: سحر ز هاتف غیبم بگوش هوش رسید
شمارهٔ ۵۹: ای بلب آمده جان یار ببالین آمد
شمارهٔ ۶۰: بیک پیمانه ام دیوانه کردند
شمارهٔ ۶۱: آنانکه دم ز دولت فقر و فنا زنند
شمارهٔ ۶۲: آنانکه در صراط صعود ولایتند
شمارهٔ ۶۳: برفت هر که در اینخانه بود و یار بماند
شمارهٔ ۶۴: شمائید گروهی که طلبکار خدائید
شمارهٔ ۶۵: ساقی درد کشان دی در میخانه گشود
شمارهٔ ۶۶: زین سپس دل را برسوائی نشان خواهیم کرد
شمارهٔ ۶۷: دوش در فقر ما چتر و لوا بخشیدند
شمارهٔ ۶۸: هر که درویش در پیر مغان خواهد بود
شمارهٔ ۶۹: شب دوش که بود اینکه بخلوتگه ما بود
شمارهٔ ۷۰: خوش آن گروه که شوریده شراب شدند
شمارهٔ ۷۱: دوش از خاک در فقر کلاهم دادند
شمارهٔ ۷۲: چنین شنیدم که لطف یزدان بروی جوینده در نبندد
شمارهٔ ۷۳: یار از پرده برون آمد و جان پیدا شد
شمارهٔ ۷۴: مرا که رسته ام از گل بهارکی داند
شمارهٔ ۷۵: روزی که من بدوش فکندم ردای فقر
شمارهٔ ۷۶: خط غبار تو بر روی چون تجلی طور
شمارهٔ ۷۷: ساقیا جان جاودانه بیار
شمارهٔ ۷۸: ببوستان دلم رست سرو قامت عشق
شمارهٔ ۷۹: سحر ببام دل من زدند نوبت عشق
شمارهٔ ۸۰: جان و دل و دین و رگ و پوست عشق
شمارهٔ ۸۱: چرخ دو تا گشته و یکتاست عشق
شمارهٔ ۸۲: ساقی جان بجام من ریخت می مدام دل
شمارهٔ ۸۳: ویرانه تن را بود گنجینه جان در بغل
شمارهٔ ۸۴: دوشم سروش زد در دولتسرای دل
شمارهٔ ۸۵: زد دست سلطان دولت دوش از تجلی در دل
شمارهٔ ۸۶: بازوی عشق بنهاد بر دوش ناقه دل
شمارهٔ ۸۷: باز آی که از غیر تو پرداخته ام دل
شمارهٔ ۸۸: راز دار دل و عشقست فنم
شمارهٔ ۸۹: رفت در کسوت درویش که ما نشناسیم
شمارهٔ ۹۰: آتش طور و طوی را قبسم
شمارهٔ ۹۱: ما جهانجوی و جهانبان دلیم
شمارهٔ ۹۲: یار می آید مرا همواره از هر سو بچشم
شمارهٔ ۹۳: بدل نه تاب که تا درد عشق چاره کنم
شمارهٔ ۹۴: امشب از اول شب مست و خرابست دلم
شمارهٔ ۹۵: دی گفت بمن بگریز از ناوک خونریزم
شمارهٔ ۹۶: ای خواجه مرا مفروش ارزان که گرانستم
شمارهٔ ۹۷: همدم عیسی نفسی با دل آگاه شدم
شمارهٔ ۹۸: دلا من و تو اگر رسته از حجاب شویم
شمارهٔ ۹۹: عشقم چنان ربود که از جان و از تنم
شمارهٔ ۱۰۰: مدرس فقر و فنا را سبقیم
شمارهٔ ۱۰۱: روح وقتیم و کلیم سلفیم
شمارهٔ ۱۰۲: چو گذشتم از علائق بجهان جان گذشتم
شمارهٔ ۱۰۳: ز مغز و پوست برون رفته تا بدوست رسیدم
شمارهٔ ۱۰۴: مهی دارم که چون خورشید سر گردان او باشم
شمارهٔ ۱۰۵: امشب بکه مانم من اسرار همی گویم
شمارهٔ ۱۰۶: امشب سر آن دارم کز خانه برون تازم
شمارهٔ ۱۰۷: کفر آئین منست ار عشق را تمکین کنم
شمارهٔ ۱۰۸: زین سپس بر هر چه غیر از وجه باقی پا زنم
شمارهٔ ۱۰۹: یار در چشم و من دلشده خون میگریم
شمارهٔ ۱۱۰: در دیست ز عشق او بجانم
شمارهٔ ۱۱۱: عشق زد خیمه بیائید که بی خانه شویم
شمارهٔ ۱۱۲: شبی که دیده بدیدار دوست باز کنم
شمارهٔ ۱۱۳: ما و دل سودا زده سرمست الستیم
شمارهٔ ۱۱۴: بتیره شب نظر آفتاب می بینم
شمارهٔ ۱۱۵: یار برداشت ز رخ پرده برای دل من
شمارهٔ ۱۱۶: شاهد ماهست مخفی در ظهور خویشتن
شمارهٔ ۱۱۷: حیرتست این کوی یاران را صلا باید زدن
شمارهٔ ۱۱۸: دل بردی از من بیغما ای ترک غارتگر من
شمارهٔ ۱۱۹: من تاجرم بدکه بازار خویشتن
شمارهٔ ۱۲۰: سرخوان وحدت آندم که بدل صلا زدم من
شمارهٔ ۱۲۱: گاه دی است و نوبت فصل بهار من
شمارهٔ ۱۲۲: بعشق خویش مرا خوی داد دلبر من
شمارهٔ ۱۲۳: بتار موی بتی شد سلاسل دل من
شمارهٔ ۱۲۴: پورا بسلطنت رسی این پند گوش کن
شمارهٔ ۱۲۵: دور عشقست گر ای نطقه دل خون باشی
شمارهٔ ۱۲۶: در دل متجلی شد آن دلبر روحانی
شمارهٔ ۱۲۷: ز چه کرد با چنین روبر خلق خودنمائی
شمارهٔ ۱۲۸: بکوی دوست نه جانیست راهبر نه تنی
شمارهٔ ۱۲۹: در ارض سما نبود آن دلبر هر جائی
شمارهٔ ۱۳۰: عیسی عشق ندارد سر درمان کسی
شمارهٔ ۱۳۱: مرا کوهیست بار دل غم یارست پنداری
شمارهٔ ۱۳۲: در رحمت ابد بر من خسته باز کردی
شمارهٔ ۱۳۳: با دو صد ناز ز من دوش براه عجبی

صفای اصفهانی

آمارگیر وبلاگ