قَالَ الَنَّبُّی عَلَیْهِ السَّلَامُ تَرکُ ذَرَّةٍ مِمَّا نَهْیَ اللهُ خَیْرٌ مِنْ عِبَادَةِ الثَّقَلَیْنِ، عمری که تنۀ او به اجتناب از منهیّ و اقامت فرایض برآید تنۀ آن درخت استوار باشد و اگر اجتناب از مناهی نباشد فرایض و تطوّعات و تسبیح‌هاش همچون درخت کدو باشد که زود بر شاخ بر دَوَد و سبز نماید ولکن به اندک باد وسوسه خشک شود.

او معناه خیر من عبادة الثقلین، آنکه پریان و آدمیان مر یکدیگر را خدمت کنند ایشان را آن سعادت و آن مصلحت حاصل نشود که در ترک منهیّات شود اَلْحَیُّ الْقَیُّوْمُ‏ یعنی که حیات هر حالتی بقا ندارد تحیت زندگانی دادن الله است.

اکنون در عالم حیات درآیم و نظر کنم که چند نوع حیات داده است و در ماهیّت حیات نظر کنم که چگونه است و آن معلوم نمی‏‌شود مگر به مثال و صور، مردم در آن خیره می‏‌بمانند چنان‌که ذات الله به مثال صفات و مُحدَثات وقوف می‏‌دهد سرایر را و صور خیالات ادراکات خوش و ناخوش از حساب حیات نیست. لَا یَمُوْتَ فِیْهَا وَ لَا یَحیَی‏ و صور حیات یکی است و سبزه‌ها و عشق‌ها و تازگی‌ها و آب‌های خوش و تفاوت حالاتشان و تازگی اجزای آدمی و حور بهشت در هر نوعی از این‌ها که نظر کنم می‌‏بینم که حیات بر حیات است لا الی نهایه و در هر اجزای خود قبول آن حیات‌ها را تصوّر می‏‌کنم و می‌‏گویم که ای روح از حیات خود به حیات الله رو و به هر کدام نوع مثال که الله حیاتت را اشارت کند بدان نوع مشغول می‏‌شو و عمر را بدین می‏‌گذار و در دقایق آن نظر می‏‌کن و خوش می‏‌باش وَاللهُ اَعلَم.