مؤذن از برون بانگ می‏‌گوید ما از اندرون بانگ می‏‌گوییم مر عشق جملۀ حیوانات را و مزۀ ایشان را و همه شهوت‌ها و خوشی‌ها را از شهوات آدمیان و پریان و دیوان و پاکی‌های ملائکه و راحت‌های ایشان و جمال حورا و عَینا و می‌‏بینم که هر از این جزو من قابل است مر این مزه‌ها را از الله از آنکه هر جزو من از این مزه‌ها افزون‌‏تر می‌‏بیند در الله لا الی نهایه در عین این زمان، و این مزه‌ها را از الله می‌‏یابد و خوش می‏‌شود و آن دگرها را نیز چشم می‏‌دارد اگر نه هر جزو من عاقل و دریابنده استی چرا به وقت قضای شهوت همه اجزای من خوش می‌‏شود و یا به وقت نظر به جمالی چرا راحتی می‏‌یابد و یا به وقت تفکّر و غمی چرا همه پژمرده می‏‌شوند اکنون ای ذرّه‌‏های غم‌ها و سوداها همه فربه از الله‏‌اید و ای اجزای من همه عاشق زارالله‏‌اید و از عشق الله همه فرمان بردارید به طوع و رغبت بی‏‌هیچ تدبیری لا الی نهایه اگر اجزای همه عالم از آسمان و زمین بدین روش‏‌اند در معرفت الله از روی تسخیر که جزو ادراک من است خود من راه راست گرفته‌‏ام تا به خوشی‌ها رسم و راه من دارم و اگر اجزای عالم بر این شکل نیست می‌‏باید دانست که هر جزو عالم را الله عالمی داده است که به یکدیگر تعلّق ندارد و من تنهاگانه عالمی گرفته‌‏ام و خوش می‏‌گذرانم و این عالم را خوش‌‏تر از عالم ظاهر می‌بینم آخر این که چندین کسان رغبت می‌‏کنند به حالت من و مرا رغبتی نیست به حالت ایشان معلوم می‌‏شود که الله مرا عالمی خوش‌‏تر از عالم ایشان داده است وَاللهُ اَعلَم.