فصل 77

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

مؤذن از برون بانگ می&rlm; گوید ما از اندرون بانگ می&rlm; گوییم مر عشق جملۀ حیوانات را و مزۀ ایشان را و همه شهوت ها و خوشی ها را از شهوات آدمیان و پریان و دیوان و پاکی های ملائکه و راحت های ایشان و جمال حورا و عَینا و می &rlm;بینم که هر از این جزو من قابل است مر این مزه ها را از الله از آنکه هر جزو من از این مزه ها افزون &rlm;تر می &rlm;بیند در الله لا الی نهایهدر عین این زمان، و این مزه ها را از الله می &rlm;یابد و خوش می&rlm; شود و آن دگرها را نیز چشم می&rlm; دارد اگر نه هر جزو من عاقل و دریابنده استی چرا به وقت قضای شهوت همه اجزای من خوش می &rlm;شود و یا به وقت نظر به جمالی چرا راحتی می&rlm; یابد و یا به وقت تفکّر و غمی چرا همه پژمرده می&rlm; شوند اکنون ای ذرّه &rlm;های غم ها و سوداها همه فربه از الله&rlm; اید و ای اجزای من همه عاشق زارالله&rlm; اید و از عشق الله همه فرمان بردارید به طوع و رغبت بی&rlm; هیچ تدبیری لا الی نهایه اگر اجزای همه عالم از آسمان و زمین بدین روش&rlm; اند در معرفت الله از روی تسخیر که جزو ادراک من است خود من راه راست گرفته &rlm;ام تا به خوشی ها رسم و راه من دارم و اگر اجزای عالم بر این شکل نیست می &rlm;باید دانست که هر جزو عالم را الله عالمی داده است که به یکدیگر تعلّق ندارد و من تنهاگانهعالمی گرفته &rlm;ام و خوش می&rlm; گذرانم و این عالم را خوش &rlm;تر از عالم ظاهر می بینم آخر این که چندین کسان رغبت می &rlm;کنند به حالت من و مرا رغبتی نیست به حالت ایشان معلوم می &rlm;شود که الله مرا عالمی خوش &rlm;تر از عالم ایشان داده است وَاللهُ اَعلَم.

بهاءُالدّین وَلَد