اِنَّ اَکْیَسَکُمْ اَکْثُرُکُمْ لِلْمَوْتِ ذِکْراً گفتم ای مؤمن ذکر موت و صبر کن یک پاره راه مانده است تا در حد ولایتی روی که در آنجا شهری است مقرّ اگر چه پایت آبله کرده است و کوفتۀ راه شده‌ای امّا ای مؤمن دل‌‏تنگ مکن که همین ساعت راه قطع شود و از این رنج‌هات هیچ نماند مگر آن ولایت رؤیة الله است و آن سفر و راه دور غافل بودن است از الله و تو از ولایت‌های دور آمده‌ای و این اجزای کالبد تو که اکنون جمادی‌ست تا کدام بر و بحر کوفته است تا این‌جا رسیده است و تو فراموش‏‌کاری همه را فراموش کرده‌ای آنچه حالی‌ست می‏‌بینی و سفرهای دگر را فراموش کرده‌ای چنان‌که در این کوچَگه این عَقبات درآمده‌ای سفرها بسیار کرده‌ای و همه را فراموش کرده‌ای هرچه خوشی حالی‌ست از تو نیک دور است از آنکه تو را خیر باد می‏‌کند [بلکه شر باد می‏‌کند و می‏‌رود از تو چنان‌که هرگز تو او را درنیابی و آن جهان به تو نزدیک است که با تو قرار می‏‌گیرد و قرارگاه تو آن است تو بازگونه این را حالی نزدیک می‌‏دانی و آن را دور می‌‏دانی جهان مزرعه‏‌ایست و خلقانِ جنس‌جنس را و جفت‏‌جفت را الله یوغ برنهاده است و در هر قطعه نوع دگر می‏‌کارد اگر گاو یک می‏‌باشد نیک رنجش رسد در شیار کردن این همه تعلّق‌های خلقان گوناگون و همه پیشه‌‏های مختلف در جهان کارکنان الله‌‏اند بنگر که الله به سر خارید نشان نمی‌‏گذارد اگر انکاری کنند فعل الله را فعل خلقان محسوس است اکنون این همه پایان سفرهاست که به ولایت مقرّ می‌‏روی پیش از آنکه بدان شهر بروی چون پای در حد آن ولایت نهی بوی آن هوا به مشامت برسد و آنگاه مزۀ آب‌های آن نوع دیگر و سبزه‌های آن را طراوت دیگر و میوه‌‏های آن را لطیفی دیگر و بینی که مردمان آن شهر پیش تو باز می‌‏آیند زبان ایشان و لغت ایشان نوع دیگر و اسپان برنشسته و از آن باغ‌ها که بیرون آن شهر باشد گل‌ها ببینی دست‌ها باز کرده و پیش تو می‌‏آیند که‏ فَرَوْحٌ وَ رَیْحَانٌ وَ جَنَّةُ نَعِیْمٍ‏ و میدان‌ها ببینی گسترده هرکه باادب‌‏تر رفته و حرمت‏‌دارنده‌‏تر بوده در آن  میدان درآرند تا گوی بازد و از برای کوفتگی راه که دیده باشی بشارت دهند که‏ أَلَّا تَخَافُوْا وَ لَا تَحْزَنُوْا هوایی که مدد از شفقت یافته باشد و آبی که مدد از رحمت یافته باشد چه عجب هوایی باشد یا رب تا چه هوا دارد آن عالمی که وجود همه چیزها از آنجا می‌‏روید وَاللهُ اَعلَم.