قَالَ الَنَّبُّی عَلَیْهِ السَّلَامُ کَمَا تَعِیْشُونَ فَکَذلِکَ تَمُوْتُوْنَ فَکَذلِکَ تُحشَرَوْنَ چنان‌که دانه‌ها از بهشت منعقد کردند از هوا و طراوت و سبزۀ آن را به جهان فرستادند در زمین که در رود عمل بر شاکلۀ خود کند سبز و شاخ شاخ شود که من شاخ بوده‌‏ام انگله شده‏‌ام باز با همان هنر از عرصۀ جهان سر برزند آدمیان نیز متضاعف الاحوال سر برزنند اگر خار باشند خار و اگر گل باشند گل و اگر سیبستان‏ باشد سیبستان‏ وَ جَعَلْنَا لَکُمْ فِیْهَا مَعَایِشَ‏ از عین عرصۀ خاک تیره شما را تَره‌های این خاک تیره و غبارهای دُردانه می‏‌خورانیم و ریشه‌‏ریشه سبز می‌‏گردانیم باز او را گره می‌‏زنیم همچون انگلۀ گریبان و زه یکتایی و آن پنبه هرچند که نخست ریشه‌ریشه است باز ببین که چگونه پنبه‏‌دانه و انگله می‌‏کنند آن را و آن ریشه‌‏ریشۀ مدد از غبار و هوا و آفتاب می‌‏گیرد همچنان‌که این دانه‌ها منعقد می‏‌شود از این آثار و از آثار بهشت و بر آن وجه صفت می‌‏گیرد باز هم بر آن وجه شاخ و بال می‌‏زند ببین که این حبّۀ دل تو از چه آثار منعقد می‏‌شود هم بر آن وصف در زمین تن تو عمل کند و شاخه‌ها بر آن وصف از جوارح و اجزای تو سر بیرون کند از خیر و شر و تا قالب تو بر چه اوصاف منعقد شده باشد از خیر و شر چون فروریزد هم بر آن وصف برخیزد باز هر از این جزو تو قابل است بسیار آثار را از سر پستان گوشت سوراخک‌ها کردند و از آنجا شیر بیرون آوردند چنان‌که از انامل رسول علیه [السّلام‏] آب بیرون آوردند و از اجزای سیاهی چشم نور بیرون آوردند اگر همه اجزای خاک را بهشت گرداند چه عجب و یا اگر همه اجزای تن را روح گرداند چه عجب باز زبان منارها در جهان از بهر بیان صدق قال رسول الله است علیه السّلام از گزافه مشنو کلمات وی را و هر روز پنج وقت جماعت از بهر آن است که این پنج وقت چون پنج جوی حکمت است و صواب کار است یعنی هرچه دیو در تو پریشان کرده باشد تو در آن پنج وقت به سامان کنی تا ثواب تو مضاعف شود و روح تو مضاعف شود و ادراک تو به غیب بسته شود و مقصد تو را معیّن کند و اقامت صلات که سفر راه آخرت است آغاز کنی‏ وَ یُؤْتُوْنَ الزَّکَاةَ و فقراءِ این راه را توشه بدهی تا با تو رفیقی کنند که اَلرَّفِیقَ ثُمَّ الطَّرِیقَ آخر سمع و بصر که دارید از بهر آن است تا تمییز کنید که اهل دین کیست تا با او جمع شوید إِنَ السَمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤَادَ کُلُّ أُوْلَئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُؤلاً یعنی بپرسند که این‏‌ها را در چه استعمال کردی که دین را و اهل دین را نشناختی و این‏‌ها را از بهر اقالت تمیز و معرفت داده بودیم اکنون جهد باید کرد تا آن معنی را حاصل کنی که کار تو بدان‏‌قدر گیرد و قیمت گیرد و آن محبت و حضور است و اخلاص و تمیز است وَاللهُ اَعلَم.