رباعی شمارهٔ ۲۰۱

از چهرهٔ عاشقانه‌ام زر بارد

وز چشم ترم همیشه آذر بارد

در آتش عشق تو چنان بنشینم

کز ابر محبتم سمندر بارد

رباعی شمارهٔ ۲۰۲

از دفتر عشق هر که فردی دارد

اشک گلگون و چهر زردی دارد

بر گرد سری شود که شوریست درو

قربان دلی رود که دردی دارد

رباعی شمارهٔ ۲۰۳

طالع سر عافیت فروشی دارد

همت هوس پلاس پوشی دارد

جایی که به یک سؤال بخشند دو کون

استغنایم سر خموشی دارد

رباعی شمارهٔ ۲۰۴

دل وقت سماع بوی دلدار برد

ما را به سراپردهٔ اسرار برد

این زمزمهٔ مرکب مر روح تراست

بردارد و خوش به عالم یار برد

رباعی شمارهٔ ۲۰۵

گل از تو چراغ حسن در گلشن برد

وز روی تو آیینه دل روشن برد

هر خانه که شمع رخت افروخت درو

خورشید چو ذره نور از روزن برد

رباعی شمارهٔ ۲۰۶

شادم بدمی کز آرزویت گذرد

خوشدل بحدیثی که ز رویت گذرد

نازم بدو چشمی که به سویت نگرد

بوسم کف پایی که به کویت گذرد

رباعی شمارهٔ ۲۰۷

گر پنهان کرد عیب و گر پیدا کرد

منت دارم ازو که بس برجا کرد

تاج سر من خاک سر پای کسیست

کو چشم مرا به عیب من بینا کرد

رباعی شمارهٔ ۲۰۸

گفتار دراز مختصر باید کرد

وز یار بدآموز حذر باید کرد

در راه نگار کشته باید گشتن

و آنگاه نگار را خبر باید کرد

رباعی شمارهٔ ۲۰۹

دردا که همه روی به ره باید کرد

وین مفرش عاشقی دو ته باید کرد

بر طاعت و خیر خود نباید نگریست

در رحمت و فضل او نگه باید کرد

رباعی شمارهٔ ۲۱۰

قدت قدم زبار محنت خم کرد

چشمت چشمم چو چشمه‌ها پر نم کرد

خالت حالم چو روز من تیره نمود

زلفت کارم چو تار خود در هم کرد