رباعی شمارهٔ ۶۹۱

خواهی چو خلیل کعبه بنیاد کنی

و آنرا به نماز و طاعت آباد کنی

روزی دو هزار بنده آزاد کنی

به زان نبود که خاطری شاد کنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۲

گر زانکه هزار کعبه آزاد کنی

به زان نبود که خاطری شاد کنی

گر بنده کنی ز لطف آزادی را

بهتر که هزار بنده آباد کنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۳

ای آنکه سپهر را پر از ابر کنی

وز لطف نظر به سوی هر گبر کنی

کردند تمام خانه‌های تو خراب

ای خانه خراب تا به کی صبر کنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۴

ای خوانده ترا خدا ولی ادر کنی

بر تو ز نبی نص جلی ادر کنی

دستم تهی و لطف تو بی پایانست

یا حضرت مرتضی علی ادر کنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۵

یاقوت ز دیده ریختم تا چه کنی

در پای غم تو بیختم تا چه کنی

از هر که به تو گریختم سود نکرد

از تو به تو در گریختم تا چه کنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۶

دنیای دنی پر هوس را چه کنی

آلودهٔ هر ناکس و کس را چه کنی

آن یار طلب کن که ترا باشد و بس

معشوقهٔ صد هزار کس را چه کنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۷

تا ترک علایق و عوایق نکنی

یک سجدهٔ شایستهٔ لایق نکنی

حقا که ز دام لات و عزی نرهی

تا ترک خود و جمله خلایق نکنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۸

یا رب در خلق تکیه گاهم نکنی

محتاج گدا و پادشاهم نکنی

موی سیهم سفید کردی به کرم

با موی سفید رو سیاهم نکنی

رباعی شمارهٔ ۶۹۹

گر در یمنی چو با منی پیش منی

گر پیش منی چو بی منی در یمنی

من با تو چنانم ای نگار یمنی

خود در غلطم که من توام یا تو منی

رباعی شمارهٔ ۷۰۰

از سادگی و سلیمی و مسکینی

وز سرکشی و تکبر و خود بینی

بر آتش اگر نشانیم بنشینم

بر دیده اگر نشانمت ننشینی