رباعی شمارهٔ ۶۱۱

زاهد خوشدل که ترک دنیا کرده

می خواره خجل که معصیت‌ها کرده

ترسم که کند امید و بیم و آخر کار

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

رباعی شمارهٔ ۶۱۲

گر جا به حرم ور به کلیسا کرده

زاهد عمل آنچه کرده بی جا کرده

چون علم نباشد عملش خواهد بود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده

رباعی شمارهٔ ۶۱۳

بحریست نه کاهنده نه افزاینده

امواج برو رونده و آینده

عالم چو عبارت از همین امواجست

نبود دو زمان بلکه دو آن پاینده

رباعی شمارهٔ ۶۱۴

افسوس که عمر رفت بر بیهوده

هم لقمه حرام و هم نفس آلوده

فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد

افسوس ز کرده‌های نافرموده

رباعی شمارهٔ ۶۱۵

ما درویشان نشسته در تنگ دره

گه قرص جوین خوریم و گه گشت بره

پیران کهن دانند میران سره

هر کس که بما بد نگره جان نبره

رباعی شمارهٔ ۶۱۶

تا کی زجهان پر گزند اندیشه

تا چند زجان مستمند اندیشه

آن کز تو توان ستد همین کالبدست

یک مزبله گو مباش چند اندیشه

رباعی شمارهٔ ۶۱۷

هجران ترا چو گرم شد هنگامه

بر آتش من قطره فشان از خامه

من رفتم و مرغ روح من پیش تو ماند

تا همچو کبوتر از تو آرد نامه

رباعی شمارهٔ ۶۱۸

دنیا طلبان ز حرص مستند همه

موسی کش و فرعون پرستند همه

هر عهد که با خدای بستند همه

از دوستی حرص شکستند همه

رباعی شمارهٔ ۶۱۹

ای چشم تو چشم چشمه هر چشم همه

بی چشم تو نور نیست بر چشم همه

چشم همه را نظر بسوی تو بود

از چشم تو چشمه‌هاست در چشم همه

رباعی شمارهٔ ۶۲۰

چون باز سفید در شکاریم همه

با نفس و هوای نفس یاریم همه

گر پرده ز روی کارها بر گیرند

معلوم شود که در چه کاریم همه