رباعی شمارهٔ ۶۶۱

از کبر مدار هیچ در دل هوسی

کز کبر به جایی نرسیدست کسی

چون زلف بتان شکستگی عادت کن

تا صید کنی هزار دل در نفسی

رباعی شمارهٔ ۶۶۲

ای در سر هر کس از خیالت هوسی

بی یاد تو برنیاید از من نفسی

مفروش مرا بهیچ و آزاد مکن

من خواجه یکی دارم و تو بنده بسی

رباعی شمارهٔ ۶۶۳

گر شهره شوی به شهر شر الناسی

ورخانه نشینی همگی وسواسی

به زان نبود که همچو خضر والیاس

کس نشناسد ترا تو کس نشناسی

رباعی شمارهٔ ۶۶۴

تا نگذری از جمع به فردی نرسی

تا نگذری از خویش به مردی نرسی

تا در ره دوست بی سر و پا نشوی

بی درد بمانی و به دردی نرسی

رباعی شمارهٔ ۶۶۵

گه شانه کش طرهٔ لیلا باشی

گه در سر مجنون همه سودا باشی

گه آینهٔ جمال یوسف گردی

گه آتش خرمن زلیخا باشی

رباعی شمارهٔ ۶۶۶

مزار دلی را که تو جانش باشی

معشوقهٔ پیدا و نهانش باشی

زان می‌ترسم که از دلازاری تو

دل خون شود و تو در میانش باشی

رباعی شمارهٔ ۶۶۷

جان چیست غم و درد و بلا را هدفی

دل چیست درون سینه سوزی و تفی

القصه پی شکست ما بسته صفی

مرگ از طرفی و زندگی از طرفی

رباعی شمارهٔ ۶۶۸

بگشود نگار من نقاب از طرفی

برداشت سفیده دم حجاب از طرفی

گر نیست قیامت ز چه رو گشت پدید

ماه از طرفی و آفتاب از طرفی

رباعی شمارهٔ ۶۶۹

وصافی خود به رغم حاسد تا کی

ترویج چنین متاع کاسد تا کی

تو معدومی خیال هستی از تو

فاسد باشد خیال فاسد تا کی

رباعی شمارهٔ ۶۷۰

ای دل زشراب جهل مستی تا کی

وی نیست شونده لاف هستی تا کی

گر غرقهٔ بحر غفلت و آز نه‌ای

تردامنی و هواپرستی تا کی