رباعی شمارهٔ ۶۰۱

ای زاهد و عابد از تو در ناله و آه

نزدیک تو و دور ترا حال تباه

کس نیست که از دست غمت جان ببرد

آن را به تغافل کشی این را بنگاه

رباعی شمارهٔ ۶۰۲

اینک سر کوی دوست اینک سر راه

گر تو نروی روندگان را چه گناه

جامه چه کنی کبود و نیلی و سیاه

دل صاف کن و قبا همی پوش و کلاه

رباعی شمارهٔ ۶۰۳

معمورهٔ دل به علم آراسته به

مطمورهٔ تن ز کینه پیراسته به

از هستی خود هر چه توان کاسته به

هر چیز که غیر تست ناخواسته به

رباعی شمارهٔ ۶۰۴

در گفتن ذکر حق زبان از همه به

طاعت که به شب کنی نهان از همه به

خواهی ز پل صراط آسان گذری

نان ده به جهانیان که نان از همه به

رباعی شمارهٔ ۶۰۵

از مردم صدرنگ سیه پوشی به

وز خلق فرومایه فراموشی به

از صحبت ناتمام بی خاصیتان

کنجی و فراغتی و خاموشی به

رباعی شمارهٔ ۶۰۶

از هر چه نه از بهر تو کردم توبه

ور بی تو غمی خوردم از آن غم توبه

و آن نیز که بعد ازین برای تو کنم

گر بهتر از آن توان از آن هم توبه

رباعی شمارهٔ ۶۰۷

از بس که شکستم و ببستم توبه

فریاد همی کند ز دستم توبه

دیروز به توبه‌ای شکستم ساغر

و امروز به ساغری شکستم توبه

رباعی شمارهٔ ۶۰۸

جز وصل تو دل به هر چه بستم توبه

بی یاد تو هر جا که نشستم توبه

در حضرت تو توبه شکستم صدبار

زین توبه که صد بار شکستم توبه

رباعی شمارهٔ ۶۰۹

چشمم که سرشک لاله گون آورده

وز هر مژه قطرهای خون آلوده

نی نی به نظاره‌ات دل خون شده‌ام

از روزن سینه سر برون آورده

رباعی شمارهٔ ۶۱۰

ای نیک نکرده و بدیها کرده

و آنگاه نجات خود تمنا کرده

بر عفو مکن تکیه که هرگز نبود

ناکرده چو کرده کرده چون ناکرده