رباعی شمارهٔ ۴۸۱

چون دایره ما ز پوست پوشان توایم

در دایرهٔ حلقه بگوشان توایم

گر بنوازی زجان خروشان توایم

ور ننوازی هم از خموشان توایم

رباعی شمارهٔ ۴۸۲

هر چند زکار خود خبردار نه‌ایم

بیهوده تماشاگر گلزار نه‌ایم

بر حاشیهٔ کتاب چون نقطهٔ شک

بی کارنه‌ایم اگر چه در کار نه‌ایم

رباعی شمارهٔ ۴۸۳

افسوس که ما عاقبت اندیش نه‌ایم

داریم لباس فقر و درویش نه‌ایم

این کبر و منی جمله از آنست که ما

قانع به نصیب و قسمت خویش نه‌ایم

رباعی شمارهٔ ۴۸۴

مادر ره سودای تو منزل کردیم

سوزیست در آتشی که در دل کردیم

در شهر مرامیان چشم می‌خوانند

نیکو نامی ز عشق حاصل کردیم

رباعی شمارهٔ ۴۸۵

هر چند که دل به وصل شادان کردیم

دیدیم که خاطرت پریشان کردیم

خوش باش که ما خوی به هجران کردیم

بر خود دشوار و بر تو آسان کردیم

رباعی شمارهٔ ۴۸۶

ما طی بساط ملک هستی کردیم

بی نقض خودی خداپرستی کردیم

بر ما می وصل نیک می‌پیوندد

تف بر رخ می که زود مستی کردیم

رباعی شمارهٔ ۴۸۷

جانا من و تو نمونهٔ پرگاریم

سر گر چه دو کرده‌ایم یک تن داریم

بر نقطه روانیم کنون چون پرگار

در آخر کار سر بهم باز آریم

رباعی شمارهٔ ۴۸۸

ما با می و مستی سر تقوی داریم

دنیی طلبیم و میل عقبی داریم

کی دنیی و دین هر دو بهم آید راست

اینست که ما نه دین نه دنیی داریم

رباعی شمارهٔ ۴۸۹

شمعم که همه نهان فرو می‌گریم

می‌خندم و هر زمان فرو می‌گریم

چون هیچ کس از گریه من آگه نیست

خوش خوش بمیان جان فرو می‌گریم

رباعی شمارهٔ ۴۹۰

ما جز به غم عشق تو سر نفرازیم

تا سر داریم در غمت دربازیم

گر تو سر ما بی سر و سامان داری

ماییم و سری در قدمت اندازیم