خوش آن روزیکه در کوی تو ای آرام جان فارغ

نشینم شادمان و از زبان این و آن فارغ

نمیدانستم از اول طریق گوشه گیری را

نگاه چشم میگون تو کردم از جهان فارغ

شدی دیوانه تا از قید عالم وارهی ایدل

به صحرا هم نخواهم شد ز سنگ کودکان فارغ

مزن گل بر سر دستار از گلزار بیرون شو

اگر خواهی شوی از گفتگو با باغبان فارغ

درخت ار بارور شد سنگسار خلق میگردد

بود از فتنه ی دوران، چو سرو آزادگان فارغ

کسی را کز ازل با شیر غم پرورد دورانش

عجب دارم که گردد در بهشت جاودان فارغ

مده از شکوه ی بی جا ملال دوستان مخفی

بعالم کس نگردید از زبان دشمان فارغ