جان که گشته بسمل آن تیغ ابرو بر طرف

دل که خون کردست آن آمل مخت برطرف

ناوک مژگان و تیر غمزه اش را سینه ام

گر هدف شد بادمزد شصت و بازو برطرف

سر که در راه وفا برباد دادم حیف نیست

تن که گر دیدست خاک آن سر کو پرطرف

صبر و آرامم اگر آن قد دلجو برد برد

دين و دانش گر ربود آن خال هندو بر طرف

دست و پایم گر بتار زلف مشکین بست بست

کرد طوق گردنم قلاب گیسو بر طرف

هر نگاهش فتنه ای و هر ادایش آفتی

صد بلا گر بینم از آن چشم جادو بر طرف

گنتگوی غیر را مخفی بگو تدبیر چیست

صد جفا گر بینم از آن شوخ بد خو بر طرف