بریدم از همه تا باغمت همخانه گردیدم

زجان وتن ملول و از خرد بیگانه گردیدم

تو تا افروختی شمع جمال خویش من ازسر

گذاشتم جان به کف گرد تو چون پروانه گردیدم

مجو زاهد تجلای خدا جز از دل عشاق

که من بسیار گرد کعبه و بتخانه گردیدم

چه پرسی نامی از نشه و کیفیت عشقم

بیاد چشم خواب آلوده ای افسانه گردیدم

درین دوران که موش هرخمی باشد فلاطونی

من از فرزانگی ها عاقبت دیوانه گردیدم

چو سنجیدم بمردم رسم و آیین محبت را

بخویشان آشنا و ز آشنا بیگانه گردیدم

نمیباشد درین بازار صراف سخن مخفی

چه حاصل گر سخن را گوهر یکدانه گردیدم