اسیر لعل لب و چشم سرمه سای تو گردم

فدای لطف سخن گفتن و ادای تو گردم

کنم فدای تو جانا چو جان خویش بخواهم

هزار جان که بهر یک جان فدای تو گردم

اگر به لطف بخوانی و گر به قهر برانی

بقیمت تن و جان طالب رضای تو گردم

ترا ز جان شوم ایماه بنده گر چه آزادم

بکن گذار بسویم که خاک پای تو گردم

بگو بگو بمن ای شوخ بی وفا تا چند

تواز قهای رقیب من و من از قفای توگردم

مکن مکن بفدای تو جان من که میادا

جفا زحد بری و من هم از وفای تو کردم

اگرچه خون زجفایت شده دل مخفی

دلی دگر بودم  کاش و مبتلای تو گردم