به دست سبحه و پیمانه در بغل دارم
بکعبه رفتم و بتخانه در بغل دارم
مدام از دل صد چاک خویش چون شمشاد
بیاد زلف کجش شانه در بغل دارم
مکن حکایت مجنون و کوهکن که چنین
هزار قصه و افسانه در بغل دارم
بیاد نر گس مخمور می پرست کسی
پیاله در کف و میخانه در بغل دارم
چو عندلیب من از یاد گلشن وصلش
هزار ناله ی مستانه در بغل دارم
بهر کجا فگند شمع عارضت پرتو
فنای خویش چو پروانه در بغل دارم
بگوی «مخنی» اگر گفته ای جواب «مطیع»
کلید کعبه و بتخانه در بغل دارم