زجام باده شوقش، زبس سرشار و مدهوشم

جنون هر لحظه می گوید، نهان صد راز در گوشم

بخود درمانده ام یارب نمی دانم سرا پارا

نگاه چشم جادویی، مگر کردست مدهوشم

ربوده قامت و رخساره و لعل لب و چشمش

ز تن تاب و زرخ رنگ و ز دل صبرو ز سرهوشم

چو مجنون بوسه بر چشم غزالان دادم و گفتم

نثار مد ابروشم،  فدای چشم آهوشم

اگر در زلف مشکینش بشد از کف دل و دینم

ز شام کفر بیرون کرد آن صبح بناگوشم

چنان بیگانه کرد از عقل و هوشم عشوه ی ساقی

که تا دور قیامت بر نمی آید بسر هوشم

بنالد طبع من با غنچه ات ای باغبان مخروش

خراب لعل مینوشم خراب خال هندوشم

روم در باغ و بیخود هر نفس در پای سرو می افتم

در آن ساعت که یاد آید از آن سرو قبا پوشم

نه مخفی کفر را دانم نه آیین مسلمانی

ز دین و دل برون کردست، آن زلف سیه پوشم