آنکه در دور جهان در طلبش گردیدم

از ازل همره من بود چه نیکو دیدم

شمس چون جلوه کند ذرّه شود سرگردان

منم آن ذرّه که سرگشتهٔ آن خورشیدم

نیستم معتقد تقوی خود در رهِ دوست

لیک بر لطف ازل هست بسی امیدم

هرچند که چون صورت دیوار خموشم

از یاد کسی هست درون پر ز خروشم

از تهمت و طعنم چه از این شهر برانی

زاهد ز تو این خانه که من خانه بدوشم

بسی دیار بگشتم بسی مکان دیدم

ز ذرّه ذرّه به سویت رهی نهان دیدم

جهان تمام چو اسم و جهانیان چون جسم

جهانیان همه جسم و ترا چو جان دیدم

عجایبات جهان دیده‌ام بسی لیکن

ز خود عجیب‌تری کی درین جهان دیدم

اندر پی انسان همه آفاق بگشتم

بسیار بدیدم من و بسیار ندیدم

تمکین به که گویم غم دل راکه به گیتی

جز یار ندیدم من و آن یار ندیدم

جهانبانا مکن اظهار شوکت با جهان بینان

که نزد ما جهان بینی نکوتر از جهانبانی

مرا اگر ز سفر هیچ حاصلی نبود

همین نه بس که نیم پای بند در جایی

گفتم که جهان و همه اوضاع جهان چیست

پیر خردم گفت که خوابی و خیالی

زاهد به من از ترک محبت جدلت چیست

برخیز که ما را به کسی نیست جدالی

بس راه سپردیم و کمال همه کس را

دیدیم و بجز عشق ندیدیم کمالی

در فقر بدیده‌‌ایم ما شاهی را

وندر غم عشق راه آگاهی را

هر سلسله و طریقه دیدیم ولی

جستیم طریق نعمت اللهی را

تمکین دیدی و جمله دیدی و گذشت

رفتی و رساندی و رسیدی و گذشت

غمناک مشو که زاهدت کافر خواند

پندار که این نیز شنیدی و گذشت

قومی به ولای ما جهان داده و جاه

یک قوم ز انکار فغان کرده و آه

ما آینهٔ روی سفیدیم و سیاه

در آینه هر کسی به خود کرده نگاه

تمکین تو به صورت ار چه از شروانی

در جان بنگر که از جهان جانی

هر کس به تصور ز تو گوید سخنی

اینها سخن است کانچه دانی آنی