به چشم کم مبین عشاق ما را

در ایشان می نگر اخلاق ما را

کتاب ناطق خالق چو ماییم

نظر کن جزو جزو اوراق ما را

ز مرآت جمال ما عیان بین

جمال حضرت خلاق ما را

ز افعی‌نفس جان گسل مسموم بوداین خسته دل

جام شراب معتدل تعدیل کرد اخلاق را

رفتم‌برون از جسم و جان چرخی زدم درلامکان

در چرخ آرم این زمان این گنبد نه طاق را

خویش بینی تو در میکده ذنبی است عظیم

حضرت پیر مغان آمده غفار ذنوب

حق راست این جهان همگی دفتری عجیب

انسان کل ز دفتر حق فرد منتخب

در جان پاک هر نبی سرّ ولی را می‌طلب

در جان احمدلاجرم سرّ علی را می‌طلب

سر ولایت مستتر نور نبوت جلوه گر

سر خفی را طالبی نور جلی را می‌طلب

هر صنعتی اندرجهان دارد به آخر حاصلی

تو ازخراباتی شدن بی حاصلی را می‌طلب

شد بحر ازل موج زن ازکل جوانب

هر موج از آن مرتبه‌ای شد ز مراتب

آن موج که اوجانب غیب است و شهادت

آن حضرت انسان بود ای صادق طالب

در ذات بود بحرولیکن به صفت موج

مجذوب به صورت به حقیقت شده جاذب

ذوالعرش رفیع الدرجاتی که خدا گفت

عشق است که بیرون ز حدود وز جهاتست

اندر ظلمات هوسِ نفسِ جفاجوی

دل همچو خضر آمده عشق آب حیاتست

ظلمات هواهای نفوس است سکندر

عقل است که حیران شده در این ظلماتست

دلدار همه دل شد و شد دل همه دلدار

تفریق و تمایز ز دو بینی و دو دانی است

بر صورت دلدار دل ماست به تحقیق

ار آدم اول، دل ما آدم ثانی است

یک لطیفهٔ غیبی و سر وحدانی است

که گاه یوسف و گه نفخه گاه پیرهن است

یکی حقیقت واحد بود وجود بسیط

که گاه روح شمارندش و گهی بدن است

خوبان همگی مظهر جلوات صفاتند

مشتاقِ علی آینهٔ جلوهٔ ذات است

ز اغیار چو بگسستم با یار بپیوستم

این متصلّی را شد آن منفصلی باعث

از حسن عمل زاهد جنت طلبد از حق

بر قرب خدا ما را شد بی عملی باعث

مقبولی آن حضرت پاکیزگی تن نیست

بر حسن قبول حق پاکیزه دلی باعث

پاکیزگی دل را حل همه مشکل را

تکریم نبی منشاء، تعظیم ولی باعث

در راه عشق آن صنم هر گه ترا آید حرج

در صبر ثابت کن قدم کالصَّبْرُ مفتاحُ الفرج

یکدم میاسا از طلب زان رو که مَنْجَدَّ وَجَدْ

می‌زن در دل با ادب زیرا که مَنْلَجَّ وَلَج

ربانی باهوش شو با حاضران خاموش شو

از پای تا سر گوش شو ورنه دغائی وهمج

در جان پاک اولیا سِرِّ ولایت مندرج

در سِرِّ جان اولیاء ذات الهی مندمج

آن عالم روحانی خمخانهٔ ربانی

روح جبروتی خم فیض صمدانی راح

نفس ملکوتی را مینا و صراحی دان

اعیان شهادی را هر یک قدحی ز اقداح

رخ ما ساغر و حسن ازل راح

رخ ما چون زجاجه حسن مصباح

هویت در حجاب حسن مستور

در این آن مختفی چون نَشأة در راح

وجود لاتعین هست چون می

تعیّن‌ها صراحی‌ها و اقداح

مسمّا فاتح و اعیان خزائن

بود هر یک ز اسما همچو مفتاح

مفاتیح الغیوب اسماء حسنی

غیوب اعیان و غیب الغیب فتاح

حضور حضرت اسما در اعیان

حضور حضرت اعیان در ارواح

حضور حضرت ارواح دایم

بود در حضرت اجسام و اشباح

حضور جملهٔ این چار حضرت

بود در حضرت جامع ایا صاح

ذات ازلی جلوه گر از حضرت اسما

هر اسم یکی آینه زان چهرهٔ وَضّاح

اسماءالهی متجلی است در اعیان

اعیان به ثبوتی متجلی است در ارواح

ارواح مجرد جبروتی ملکوتی

دایم متجلی است در آیینهٔ اشباح

اشباح چو مشکوة شد ارواح زجاجات

اعیان چو مصابیح بود روشن و لواح

اعیان چو مصابیح فروزندهٔ اسماء

چون نار کز احجار برآرند به مقداح

آن نور علی نور بود ذات مسما

آن جاعل انوار ظلم فالق اصباح

ذات علی آن نور علی نور که نامش

فتاح مغالیق قلوبست چو مفتاح

آمد دل عشاق چو تن نور علی روح

باشد دل مشتاق چوخم فیض علی راح

چون دیده به نور حق در دل نگران گردد

نور علی مطلق بر دیده عیان گردد

چون عین یقین باشد دل لوح مبین باشد

چون دیده چنین باشد دل نیز چنان گردد

چون راه مغان پوید آداب مغان جوید

اسرار مغان گوید خود پیر مغان گردد

مشتاق علی آیین خوبان همه آیینه

آیین چو نهان باشد ز آیینه عیان گردد

مرا دمی دل یک روی و جان یک دله بود

که جسم را نه به جان الفت و معامله بود

غم تو بود و من آن دم که شادی و غم را

به هم نه صورت ضدیت و مقابله بود

ز پای دل نگشودند قید گیسو را

که در طریقت عشاق ز اهل سلسله بود

درخرابات فنا بادهٔ ذاتم دادند

بادهٔ ذات ز مینای صفاتم دادند

مالک الملک جهانِ ملکوتم کردند

بر ملوک ملکوتی ملکاتم دادند

در رخ معتکف صومعه انوار قبول

چون ندیدیم قدم جانب میخانه زدند

گره از سلسلهٔ زلف بتان بگشادند

وان گره بر دل هر عاشق دیوانه زدند

همت عالی رندان خرابات ببین

که شهنشاهی عالم به گدا بخشیدند

ما غم یار و زاهدان غم خلد

هر دلی طاقت غمی دارد

دل بود اینکه به گوش آیدم از وی سخنی

یا که از دیر صدای جرسی می‌آید

زاهدی رو به سوی میکدهٔ ما آورد

یا به سر منزل عنقا مگسی می‌آید

خوان احسان ولی نعمت ما هر که بدید

نُه فلک در نظرش چون عدسی می‌آید

عالم جان را سماواتی و آفاقی جدا

بود پیش از آن که این آفاق و این نه طاق بود

پیش ازین عهد الست رب میثاق بلی

رمزی از میثاق ما آن عهد و آن میثاق بود

نعمت اللّه نعمتی گسترد خوش از بهر ما

نعمت اللّه خوان بگسترد و خدا رزاق بود

در مرتبهٔ هستی پستی است زبردستی

افتادگی و پستی عالی گهری باشد

نبود عجب ار بر ما شد پیر مغان مشفق

با مغبچگان او را مهر پدری باشد

از دیدهٔ جسمانی گر آمده پنهانی

ز آیینهٔ روحانی در جلوه گری باشد

دیدن جمال خوب تو خاموشی آورد

یا در رخت ز غیر فراموشی آورد

دهشت فزود فرط تجلی کلیم را

آری جلال حق همه مدهوشی آورد

ریحان زگلستان بدمد خوش عذاریار

ریحان تر ز خط بناگوشی آورد

زین عقل هوشیار ملول آمدم بسی

ساقی بیار باده که بی هوشی آورد

سینه چو مشکوة دل آمده وقت حضور

همچو زجاجی در او روی تو مصباح نور

حسن تو زَیْتی لطیف آن تو یار بسیط

شعلهٔ مصباح را زین دو نمود او ظهور

نور علی نور چیست ذات علی کبیر

بحر محیط عظیم حضرت عشق غیور

گاه در اظهارشان پرده درو جلوه گر

گاه در اخفای ذات پردگی است و صبور

گفت خدا انَّما المُشْرَکُ رِجْسٌ نَجِس

مُشْرِکِ رِجسِ نَجِس نَفس کَنُوْدٌ وکَفور

اُذْهِبُ مِنْاَهْلِ بَیْت کُلِّ قبیحٍ وَ رِجْس

بیت دل اهل دل روح ودود شکور

دل بود این که درو نقش رخت می‌بینم

یا که بر مصحف حق می‌نگرم آیهٔ نور

نور رخسار تو در وادی جان جلوه گر است

یا که خود آتش موسی است نمایان از طور

در خراب دل ما گنج ازل بنهادند

زان سبب نام دل ما شده بیت معمور

ما خرقهٔ سالوسی و درّاعهٔ پرهیز

دادیم و گرفتیم عوض ساغر لبریز

اندر طلب ملک جهان حرص تو تا چند

کین حرص دریده شکم خسرو پرویز

گذری کن به طریقت نظری کن به یقین

نظری کن به حقیقت گذری کن ز مجاز

تا شود بر دلت اسرار معارف همه کشف

تا شود بر رخت ابواب حقایق همه باز

چشم دل پوش بجز چهرهٔ فکر از همه وجه

گوش جان بند بجز نغمهٔ ذکر از همه ساز

عیسی دیرنشین دلبر و دل همچون دیر

زلف او همچو صلیب آمد دل چون ناقوس

صوت ناقوس همه وصف جمال سبوح

حرف ناقوس همه نعت جلال قدوس

آفتی نیست بتر راه روان را از عجب

پر طاووس بود آفت جان طاووس

قصهٔ شهر سبا باز شنو از هدهد

منطق الطیر کجا کشف شود از قاموس

دل برون می‌رود از پرده، خدا را نفسی

حرف در پرده بگو زان شه بی ستر و لباس

اسم اعظم رقم حق و یداللّه راقم

روح اعظم قلم و لوح دل ما قرطاس

نفس حق چه بود معنی الهام و سروش

نفس باطله، وسواس رجیم خناس

زاهدان از معارفند نفور

متنفر ز بوی گل کناس

متمایز بود ز عامی خاص

فرق باشد ز ناس تا نسناس

کیست ز ابدال دانی ای درویش

آنکه تبدیل کرد عقل وحواس

کیست ز اوتاد دانی ای عارف

آنکه بنیاد عشق راست اساس

آن امامان دو مظهر آمده‌اند

ملک الناس را و رب الناس

جلوه گاه اله معصوم است

او چو قطب آسمان بود چون آس

فرد مشتاق و عین و لام ویا

کیست سلطان آسمان کریاس

پای تا سر همگی مظهر جبریل شود

نوشد از ساغر مشتاقِ علی گر ابلیس

از یک نفس شد برملا کون و مکان،عرض‌وسما

خلق نفس کار خدا خلق جهان کار نفس

پسرا پیر شوی رسم جهالت بگذار

هم نفس شو نفسی به انفس پیر نفس

نشناسد صفت ذکر مگر اهل الذکر

حامل وحی کند بهر تو تقریر نفس

حق بود رامی و دم تیرودلت همچو هدف

پیر چون قوس کزو می‌گذرد تیر نفس

شمس حقیقت عیان شد ز حجاب غَطَش

گشت ز خجلت نهان زاهد خفاش وش

مفتی صد تو حجب قشری خالی ز لُب

حامل ثقل کتب چون خرکی بارکش

سینه شده صیقلی هم و غمش منجلی

آنکه زنام علی گشت دلش منتقش

آنکه کردش کرم ما به کرامت تخصیص

رست از آفت افراط وز نقص تنقیص

بر بند گوش جان و دل از هر حدیث و نص

بشنو حدیث عشق که هست احسن القصص

بگذر ز جهل و علم مده دل به عقل خاص

رو کن به باب حضرت عشق آن شه اخص

عین اللّه بصیر دل اهل دل بود

نه مضغهٔ صنوبری و لحم منقصص

غایب از خویش شو و حاضر ما باش مدام

تا که سازیم ترا منسلک سلک خواص

رو به هر کار که آری چه به غیبت چه حضور

اولا بایدت از حضرت ما آشر خاص

زاهدا جنس عوامی و تو کالانعامی

لب فروبند ز اسرار کرامات و خصوص

نَصِّ وَاشْتاقَ اِلَی قُرْبِکَ فِی المُشْتَاقِیْن

ساخت مشتاق علی را به ولایت منصوص

چون مشفق آمد آسمان از هیبت اِنَّا عَرَض

گردید بر دیوانگان حمل امان مفترض

گر باغبان با خبر در باغ می‌کارد شجر

مقصود وی باشد ثمر از خدمت آن شاخ غض

اَلْجَفْنُ بِالْجَفْنِ اِلْتَزَق‌هَا اُبْصُروا کَیفَ افْتَضَح

اَلْجِسْمُ بِالْجِسْمِ الْتَسَق‌هَا اُنْظُروا کَیفَ انْتَهَض

قانون قبض و بسط دل تو به دست ماست

ماییم چون طبیب و دل تست چون مریض

دل پا کن ز غیر و به ما رو کن آنگهی

زان رو که نیست رخصت طاعات در محیض

پروانهٔ جان‌های مقدس همهٔ طائف

معشوق ازل شمع وش افروخته عارض

تا کی طلب رزق ز درگاه خلایق

چون رزق ترا هست خدا باسط و فایض

چند از طلب دنیی و تحصیل ذمائم

طاعت متقبل نبود از زن حائض

گر تو خواهی که شوی منسلک سلک خواص

دل مخصوص به دست آر نه لحم مخروط

تا نمیری به ارادت نشوی حیّ ابد

کین سعادت شده با موت ارادت مربوط

چون شدی زندهٔ جاوید ابد می‌گردد

زندگی همه عالم به حیات تو منوط

حیف بر آدمی ابله نادان ضعیف

که‌جهولست‌وظلوم است و جزوع است و منوع

هم مگر عین عنایت نظری فرماید

ورنه کس جان نبرد از خطر نفس ملوع

عشق گر مرکز این دور نبودی نشدی

آسمان‌ها همه مرفوع و زمین‌ها موضوع

تویی سبّاح بحر ذات بی حد

شدی قانع به قدر آن مصانع

جَوارُ الْخُنَّس الْکُنَّس چرایی

چرا گاهی مقیمی گاه راجع

چو شمس اندر مجاری مستقر باش

سوی و مستقیم و بی مدافع

جانی که به اسرار حقش هست تَطَلُّع

در عین تَرَفّع بودش عجز و تضرع

آن را که تمتع بود از صورت دلدار

نبود ز متاع دو جهانیش تمتع

از یار نخواهیم بجز یار که ما را

قانون طمع نبود و آیین توقع

خورشید حقیقت الحقایق

اقسام حقایقش مطالع

اعیان چو مطالع و مشارق

اسما چو شوارق و طوالع

اسما چو شواهد و سواقی

اعیان چو مجالس و مجامع

ذات ازلی چو خم باده

فیض ازلی شراب نافع

ساقی و شراب و خُم و میخوار

این جمله یکی است بی منازع

فیض اعلاست بادهٔ دل چو ایاغ

دل چو مشکوة و نور ذات چراغ

صبغة اللّه چیست بادهٔ لعل

ساقی رند احسن الصباغ

خم این باده چیست سینهٔ ما

سینهٔ ماست چون خم صباغ

جز یداللّه نیست اندر خم

مرحبا دست و حبذا ارساغ

ماییم چو اکسیر و طبایع مس ناقص

ماییم چو تریاق و هوا افعی لازع

زان عارض نورانی و زان طرّهٔ مشکین

گردیده ملک ملهم و شیطان شده نازع

عشق چو سیمرغ و دل آمده چون کوه قاف

آن همگی اختفا و این همگی انکشاف

عشق نبود ار غرض از جلوات دو کون

داشت کجا حرف نون رابطه با حرف کاف

کسوت رندی که حق آمده نساج وی

اطلس چرخش کجاست لایق عطف سجاف

شد حجاب از رخ آن دلبر غیبی مکشوف

عارفان را همه شد سرّ هویت معروف

جالس مجلس وحدت همه اجناس وفصول

واقف موقف قربت همه انواع و صنوف

ز ذات حضرت سیمرغ باخبر کس نیست

عیان به خلق ز سیمرغ نیست جز اوصاف

علیم نیست به عالم کسی زمنطق طیر

به غیر ذات سلیمان کامل الاعطاف

غرض ز قصّهٔ سیمرغ سرِّ عشق بود

دل من آمده سیمرغ عشق را چون قاف

کنه اوصاف کمالات علی مشتاق

کس ندانست بجز ذات علی مشتاق

وجود حقیقی چو خورشید اعظم

شده منبسط نور او بر حقایق

حقایق چو آیینه‌ها و نمایان

ز هر آینه حسن معشوق و عاشق

از آن ساخت آیینه کایینه باشد

هر آیینه باطبع خوبان موافق

به هر آینه دید رخسار خود را

ز هر آینه جلوه‌ای کرد لایق

رخسارهٔ ما آینهٔ حضرت مطلق

آیینهٔ ما جلوه گه ذات محقق

طیفور ز ما قایل ما أَعْظَمَ شَأْنِی

منصور ز ما ناطق اسرار اناالحق

با حضرت عشقیم و ز عقلیم منزه

بر ما چه زنی طعنه تو ای زاهد احمق

چو عز ما بود ازعز سبحان اللّه العزّة

عزیز ما عزیز حق و خوار ماست خوار حق

یداللّه را چو دست قدرت ما آستین باشد

مکن جزکارماکاری که کار ماست کار حق

جلال ماست نار اللّه موقد در جلال ما

بسوز ای عاشق بیدل جلال ماست نارحق

از حکمت حقیقی لافی حکیم تا کی

می نوش تا که گردد سرّ حقت مُحقَّق

گر حل عقده کردی در راه عشق مردی

ورنه چه می‌گشاید از حل و عقد زیبق

آرد چو یم قدرت، موج عظیم وسطوت

الا نبی و عترت ما را نبود زورق

ماییم که بنشستیم در کشتی اهل البیت

مَنْوَافَقَنَا اسْتَخْلَصَ مَنْخَالَفَنَا اسْتَغْرَق

ره روان ره حق بارکش و مست چو لوک

ما درین ره همه را قافله سالار سلوک

در ره دل قدمی بی نظر ما مگذار

از نبی گوش که الناسُ عَلَی دیْنِ مُلُوْک

عارفان در وسط لجّه، خموشان چون حوت

زاهدان در طرف دجله، خروشان چون غوک

چشمی است دل را درنهان،نورعلیش مردمک

بر چشم دل گشته عیان سرملک، وهم ملک

نازونعم پرورده را ازمن بگو کاین راه را

اشکی بباید چون بقم رخساره‌ای چون اسپرک

نام تو دردیوان عشق آنگاه در ثبت اوفتد

کزلوح جان ودل شوداین حرف هستی تو حک

چشم آلوده ز ما عیب ببیند ورنه

دامن همت ما هست ز هر تهمت پاک

صدف از لجه نصیبش همه ذوق است وحیات

کشف از دجله نصابش همه خوفست و هلاک

بس قدم‌های عزیمت که درین ره لغزند

هم مگر دست عنایات حق آید مسّاک

نقد صفی معتدل جن و ملک را شد محک

ابلیس زآدم دیدگل دل دید از آدم ملک

اندر حجاب آب و گل بنگر جمال جان و دل

ابلیس رویی تا به کی پستی بیاموز ازملک

روچشم حق بینی زحق باعجزوزاری کدیه کن

زانرو که استدلال تو نفزاید الا وهم و شک

دل مظهر ذات صمد، فرد قدیم لم یزل

آیینه نور آید همی گنجینهٔ سرّ ازل

مهربتان دلربا از دل برون کردیم ما

مشتاق عین و لام و یا آمد بدل نعم البدل

جان عرش ذات مستعان، دل عرش جان مستقل

حق‌مستوی‌برعرشِ‌جان،‌جان مستوی برعرش دل

دل‌عرش‌وجان نورجلی،دل عرش وهُوذات علی

ازهوش‌ده جان منجلی، وز جان شده دل معتدل

دل عرش روحانی بود،جان عرش رحمانی بود

این اول آن ثانی بود، این مستقر آن مستقل

جان گرددازحق مستمد،دل گردد ازجان مستعد

جان گشته با حق متحد، دل گشته با جان متصل

جان موسی آسا متسع، القلب و النفس وسع

نه نفس از دل منقطع نه قلب از جان منفصل

نفسی که او عادل شده حمال سرِّ دل شده

جان‌رازتن حامل شده، دل گشته جان را محتمل

لابلکه جان را ای ولی، حاصل شده ذات علی

جان‌کرده‌دل‌را حاملی، دل حامل این مشت گل

بود فضل و هنر اینجا اصول عشق دانستن

هنراینجاهمه‌عیب است و فضل اینجا همه باطل

گیسوی یار نازنین شد عُرْوَةُ لاتَنْفَصِمْ

دل‌ها به آن حبل المتین مستمسک‌اند و معتصم

بر در میکد ه رندان قلندر ماییم

که ستانیم و دهیم افسر شاهان عظام

قطب وقتیم و به عبدیت ما مشغولند

همه اوتاد عظام و همه ابدال کرام

از آدم معنی ز چه رو، روی بتابیم

آدم پدر ماست نه حیوان نه جمادیم

شافعان گناه خلق ولیک

خویشتن غرق لُجهٔ گنهیم

سیر فلک از ماست ولی جمله سکونیم

نطق ملک از ماست ولی جمله سکوتیم

حسن ما معروف شد زان رو که ما

سِرّ کُنْتُ کَنْز در دل داشتیم

طاقت دیدار ما کس را نبود

برقع از گیسو به رخ بگذاشتیم

من طایر خجستهٔ طوبی نشیمنم

کامروز گشته این قفس خاک مسکنم

در صورت ارچه در قفس صورتم ولی

بگشوده سوی گلشن معنی است روزنم

خود پا در این قفس ننهادم ولی فکند

حبل المتین زلف تو دامی به گردنم

اسم اعظم چو ترا نقش نگین دل شد

هیچ پروا مکن از رهزنی راهزنان

دل بود مصر و تماثیل حضوری در وی

یوسفان ملکوتی تنک پیرهنان

آن رب مقتدر که بود عشق نام وی

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

حسن جلی محمد و عشق خفی علی

پنهان عشق جلوه گر از آشکار حسن

با عشق حسن را دو مبین متحد ببین

حسن است یار با وی و او نیز یارِ حسن

قصه بسیار است و دل بس نازک و کم حوصله

به که با یاد رخت گردد دل ما یکدله

هست هشیاری محال آشفتگان عشق را

هم مگر زنجیر زلف یار گردد سلسله

در مقامی که اختیاری نیست اندر دست دل

دم مزن آنجا که نه خود شکر گنجد نه گله

چون ناقةاللّه از درون آورد بیرون شقشقه

عشاق مست ذوفنون رستند خوش از تفرقه

از بادهٔ ما جرعه‌ای، گر عارف و زاهد خورد

آن را فزاید معرفت، این را فزاید زندقه

هر یک از اسماء حسنا اسم وصفی از صفات

اسم خاص عین ذات کبریا نام علی

اسم اعظم غیرذات حق مدان ای تیزهوش

اسم اعظم اعظم نام خدا نام علی

قَدْبَدَی مُنْکَشِفاً مُنْجَلِیاً نُوْرُ عَلیّ

مِنْحجابٍ اَحَدِیّ اَبَدِیٍ اَزَلیّ

پردگیِ عشق ولی پردهٔ آن حسن نبی

عشق سرّی است خفی حسن کمالی است جلی

ذات او عین صفاتست و علو عین دنو

بعد او قرب بود منفصلی متصلی

بهشت عدن که گفتند کوی میکده است

که هیچ نیست در آنجا نه غصه نه المی

رخسار مهوشست این، یا مهر بی زوالی

ابروی دلکش است این، یا منخسف هلالی

کنه حقیقت است این، سر هویت است این

معنی وحدتست این، یا بررخ تو خالی

جز نقش روی خوبت، کاندر دلم عیان است

هر چیز رونماید، خوابی است یا خیالی

منم آن رند پاک از کفر و دینی

که عِنْدَالکَشْفِ مازِدْتُ یَقینی

ندیده دیده‌ای در هیچ دوری

چو من دیوانهٔ عقل آفرینی

مشو غافل ز بالادستی چرخ

یداللّه جلوه گر شد ز آستینی

باران با لطافت بارید بر گلستان

هم ورد یافت وردی هم خار یافت خاری

در لطف طبع باران کی می‌کند تفاوت

کز گل گرفت عزت وز خار دید خواری

از شرق صلب آدم یک لمعه گشت لامع

هابیل گشت نوری قابیل گشت ناری

عالم چو بحر مواج در وی فتن چو امواج

آن اهل بیت عصمت فی البحر کالجواری

الا علی مشتاق من در جهان ندیدم

رندی که مست باشد در عین هوشیاری

ترا چو حسن بتان طراز جلوه دهند

حجاب این منگر گر نظر به آن داری

حقیقتی است نهان کز مجاز گشته عیان

نهان عیان شود ار دیدهٔ عیان داری

منم اندر خرابات مغان آن رند سرمستی

که نشناسم سر از پایی نه بالادانم از پستی

به دریای فناکن غرقه خود را زانکه زین دریا

اگر رستی هلاکی ور در آن غرق آمدی رستی

چو قرب معنوی آمد زبعد جسم چه باک

نبی به یثرب و سلطان اویس در قرنی

*****

حق جلوه گر از حضرت اسماء و صفات

اسم و صفت از حضرت اعیان و ذوات

اعیان و صفات ظل اسماء و نعوت

اسماء و نعوت ظل حق حضرت ذات

چشمی که حقش کشید کحل مازاغ

گه دید ایاغ باده گه باده ایاغ

حقش در خلق و خلق در حق بنمود

خوش یافت ز تشبیه و زتعطیل فراغ

در سینهٔ ما گهی نهان آمده‌ای

بر دیدهٔ ما گهی عیان آمده‌ای

این نام و نشان تمام از تست عجب

با این همه بی نام ونشان آمده‌ای