بِسْمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحِیمْ‏

یادم آمد که‏ وَهُوَ مَعَکُمْ (أَیْنَ مَا کُنتُمْ‏).گفتم باید که ببینم جز سمع و بصر و عقل و ادراک و اختیار و حیات و علم و قدرت خود نمی‏‌دیدم و در این‌ها نظر کردم تار و پود این‌‏ها را وقتی کم [و] وقتی بیش می‌‏یافتم و وقتی ناقص و وقتی کامل می‌‏یافتم و هماره متغیّر و منفسخ و منعزم‏ می‏‌یافتم گفتم [که‏] این معانی از آنِ من نیست و در دست من نیست که اگر از آنِ من بودی پیوسته کامل داشتمی اکنون از آنِ کسی دیگر آمد و آن الله باشد پس علم و حیات الله به من پیوسته باشد اکنون در اوصاف و معانی خود نظر کنم الله را دیده باشم و او مونس من باشد و همه تدبیر و رأی من کلمات الله باشد اکنون من دو قسم آمدم یکی اجزای باخبر و آن الله است که او را می‌‏بینم و قسم دیگر آن اجزای بی‌‏خبر و جمادی که آن را الله به لطف و کرم پرورده است و می‌‏پروراند اکنون ادراکات در همه خلقان از آنِ الله باشد و الله با ایشان باشد اکنون در الله می‏‌نگرم و می‌‏زارم و می‌‏نالم که رحمتت وافر دار و مرا بهشتِ ادراکات خوش می‏‌ده گویی از الله با هرکسی پاره استی در یکی بیشتر و در یکی کمتر آن جزو کلان‏‌تر از الله، الله آن جزو خردتر می‌‏شود تا او را در آن لحظه محو می‌‏کند و از خود می‌‏ستاند اکنون هر حالت کسی که به حالت کسی دیگر مغلوب می‏‌شود آن غالب الله می‏‌شود این عداوت در میان آدمیان و حیوانات گویی از بهر آن است که تدبیر در هر ذاتی اجزای الله است و همۀ اجزاء با یکدیگر مونس چون به یکدیگر می‏‌رسند و یکدیگر را می‌شناسند آن کمتر محو می‏‌شود در آن کلانتر و در پای وی می‏‌افتد و در کنارش می‏‌گیرد و یکی می‌‏شود لاجرم آن ذات در پای آن ذات دیگر می‌‏افتد و سجده می‌‏کند آن سجدۀ عارفان است و آن هستی و خویشتن‏‌بینی و تکبّر چون پرده‌ای است در میان اجزای تدبیر الله، عداوت آن است که به سبب آن پرده به یکدیگر نمی‏‌رسند دنیا آن خویشتن‏‌بینی آمد که مُبْغَضِ الله است که اجزای الله را نمی‌‏ماند تا به یکدیگر پیوندد (وَاللهُ اَعلَم).