سؤال کردند که مؤمن زندانی است چگونه خوش‌‏دل باشد گفتم چو صدّیق باشد [خوش‌‏دل باشد] چون یوسف صدّیق در زندان، وقتی که مؤمن معصیتی می‏‌کند و دهانش تلخ می‌‏شود که من با چنین معصیتی از الله چگونه مغفرت طمع دارم و چگونه به الله به نیاز و مخاطبه سخنی گویم باید که بدین تلخ شدن و شکسته شدن تن شادمان باشی و رضا بدهی بدین قسمت که الله کرده است که از خوف فراق او تلخ دهان می‏‌باشی و تا گِرَوِشی نباشد چرا از عقوبت ترسان باشی و اگر با گستاخی و دلیری بر جنایات، شادمان باشی بر یاد بهشت و لطف و کرم و مغفرت وی، آن گروش و دوستی و اعتقاد است کیف ما کان در این روش غم و شادی و شکستگی از جنایات و دلیری بر جنایات دلیل محبّت توست و دلیل اعتقاد توست مر الله را و محبّت تو مر الله را دلیل محبّت الله است.

مر تو را یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّوُنَهُ‏  هرکجا که گریه است و خنده است خنده از بهر وصال به لطایف الله است و گریه از بهر فراق از لطایف الله است آدمی بچه چو از خردکی بلند می‏‌شود شادمان است از لطایف الله و به وقت کبر سن دژم و گریان است به سبب فراق از لطایف الله، خندان بدو و گریان از فراق او، اکنون اگر خوشی خود را ابدی خواهی ابدی را خدمت کن یعنی اگر در ذکر الله آیی بُستان اجزای تو شکفته شود و باغ جان تو در خنده آید و صبای حالت تو وزان شود نظر کن که الله به نفس مبارک خود چگونه درمی‌‏دمد که اجزای تو در خنده می‌‏آید اگر بگویی در دمیدن از لب و دندان باشد پس بگویم که اسباب وزیدن صبا همچون لب و دندان الله است چنان‌که روح به واسطۀ لب و دندان دردمد الله به لب و دندان اسباب درمی‏‌دمد و نظر می‌‏کن که الله نهال حالت در روح تو می‏‌نشاند به دست خود اسباب چون ساعد سیمین الله است اِلی غَیْرِ ذلِکَ مِنْ تَصْوِیْراتِ الله‏ الَّذِیْنَ کَفَرُوْا وَ صَدُّوْا عَنْ سَبِیْلِ اللهِ‏. سبیل الله همین الله است و نظر به الله است خود را بر روی الله می‌‏بینم امّا الله واسع است که هر جزو من بر روی الله صدهزار ولایت دارد و همین زمان که سخن می‏‌گویم و می‏‌نویسم الله مرا می‌‏اندازد و می‌‏غلطاند تا مستعمل بوم در کار به حرکت و سکون چنان‌که از غلطانیدن در کار گویی سر و روی من می‏‌شکندی اکنون چو الله اجزای مرا چنین بر کار می‏‌دارد و می‌‏گرداند در این کارهای اجزای خود نظر کنم با سهم شوم و پرهیبت شوم که چنین کاری در اجزای من است (وَاللهُ اَعلَم).