بَلْ اِدَّارَکَ عِلَمُهُمْ فِی الْآخِرَةِ بَلْ هُمْ فِی شَکٍّ مِّنْهَا بَلْ هُمْ مِّنْهَا عَمُوْنَ‏ هرچند با نابینای مادرزاد صفت صور جهان کنی خیره مانده باشد و بدان‌که او خیره باشد صور جهان نیست نباشد بدان‌که صفت بهشت و آخرت با تو می‌‏گویند و تو خیره می‏‌شوی صورت حور عین و سبزه و آب روان نیست نشود من صفت حور می‏‌گفتم و جنّات و فرادیس می‌‏گفتم پیری از اهل معرفت گفت که در این جهان بدین‌ها مشغولی در آن جهان نیز مشغولی باشد پس چه وقت به الله بازگردند و الله را چه وقت بینند جواب گفتم که روا باشد که حور و قصور و جنّات و سلسبیل و زنجبیل عبارت از احوال دیدن الله باشد که هر باری که ببینی مزه‌ای دیگر یابی اکنون تو معانی را نظر می‌‏کن که الله تو را پیوسته چگونه بر کف دست خود و در بر خود می‌‏دارد تو خداوند خود را باش و مصاحب وی باش و با چیزهای دیگر و احوال دیگر بیگانه باش و نظر در مالک خود دار و هرچه خواهی از او خواه و خود را به وی در مال و چون شیر و انگبین در او آمیز تا همه حور و قصور و خوشی‏‌های بهشت را به نقد بیابی و الله را بیابی و سعادت تو آن است که این در بر تو بگشایند که بدانی که الله با توست‏ وَهُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مَا کُنتُمْ پس الله و صفات الله و قدرت و علم و تصرّف الله از مخلوقات دور نیست چون به حقیقت مصنوع الله است از این روی بنده را با الله مؤانست‏ و مناجات و مشغول شدن تواند بودن و هرچند نظر از این وجه بیش کنی تجلّی الله مر تو را بیش باشد و عظمت الله بر تو نیک‏‌تر غالب باشد و عجایب بی‏‌نهایت بیش بینی که حقایق هر خلقی را چه رنگ می‌‏دهد و چه نوع حیات به ارزانی می‏‌دارد و هریک حیاتی از نوع عالم دیگر اکنون بنگر که الله از حیّز وجود خلقان چه چیزها بیرون می‌‏آرد و از آن پرده با تو چه سخن می‏‌گوید و چه چیزها بر تو روشن می‏‌کند و این افکار و اخطار تو همیشه آسیب می‏‌زند به الله و با او آرام می‏‌گیرد در سرّا و ضرّا حاصل هرچه هست به الله قایم است چو الله همه اوست (وَاللهُ اَعلَم).